Sergeant Leniere - Reservist CMO 17

Inleiding

Zestien jaar geleden studeerde Marc Leniere af als verpleegkundige. De verplichte legerdienst bestond nog en Marc koos voor de opleiding onderofficier bij de Medische Dienst.Hij kreeg twee maanden opleiding in de Leopoldskazerne te Gent en werd daarna ingezet in het Militair Ziekenhuis te Neder-Over-Heembeek op STERAP, de centrale sterilisatiedienst van Defensie. Die dienst stond in voor het steriele materiaal binnen en buiten het ziekenhuis.

Nu liggen voor Defensie de kaarten iets anders! Met het afschaffen van de dienstplicht droogde ook de bron van reservisten uit. Met het strategisch plan 2000-2015 werkt Defensie aan een nieuwe reserve, die moet bestaan uit drieduizend getrainde en drieduizend niet getrainde reservisten.

Hiervoor put men niet enkel uit de oud-dienstplichtigen. Ook artsen, verpleegkundigen, enz. kunnen gerekruteerd worden op basis van de kennis en competentie die ze in de burgersector hebben opgebouwd en die nuttig kan zijn voor Defensie. Men dient wel zeven dagen per jaar beschikbaar te zijn om trainingactiviteiten te volgen bij de eenheid van affectatie.

In crisissituaties worden deze reservisten dan naargelang de nood ingezet in binnen- of buitenlandse  operaties. (info: www.mil.be)

Marc werkt bij ons als verpleegkundige op de dienst medische beeldvorming en koos ervoor om ook het vaderland te blijven dienen. Hij is onderofficier bij de eenheid CMO 17, het Centrum voor Medische Operaties te Zeebrugge. O.a. tijdens de Vierdaagse van de IJzer doet hij dan zijn jaarlijkse training als reservist.

De Vierdaagse

De Westhoek lijkt wel een bezet gebied. Jeeps en vrachtwagens van het Belgische leger rijden op en af. Her en der staan legertenten, veldkeukens en veldhospitalen opgesteld. Tussen de duizenden wandelaars stappen militairen met geweer en bepakking. Heeft Vlaanderen dan toch de onafhankelijkheid uitgeroepen? Neen, het is de spectaculaire Vierdaagse van de IJzer!

De Vierdaagse van de IJzer is een internationale mars georganiseerd door de Belgische Defensie. Deze jaarlijkse 'militaire oefening' staat open voor burgers en militairen uit binnen- en buitenland. Men kan kiezen voor de wandelingen van 16  of van 32 kilometer.
Het wandelgebeuren streeft drie doelstellingen na. Men wil de band tussen leger en natie versterken door militairen en burgers samen te brengen tijdens een gemeenschappelijke, sportieve inspanning. Daarnaast wil men de gesneuvelden van de beide wereldoorlogen, in het bijzonder zij die vielen op de slagvelden in de Westhoek tijdens de Eerste Wereldoorlog, herdenken op een respectvolle manier. Ten laatste wil men de wandelaars op een aangename manier laten kennismaken met de historische en toeristische waarde van de Westhoek.

Aan de editie 2007 namen 9.954 personen deel. Een aantal van hen deed onderweg wel eens beroep op ‚‚n van de medische hulpposten, waar ze misschien door Marc Leniere werden geholpen.

Dinsdag 21 augustus

De vierdaagse begint voor mij een dag vóór de deelnemers. Mijn echtgenote zet mij om zeven uur 's morgens af aan de kazerne te Lombardsijde. Enkele dagen ben ik nu weer actief militair.

Na de nodige administratie te hebben afgewerkt, kan ik naar de briefing. Wij moeten een vaste infirmerie en eigen slaapplaatsen inrichten in het tentenkamp te Oostduinkerke waar 700 wandelaars deze 4 nachten zullen verblijven.
We krijgen er burgers en militairen over de vloer uit o.a. Albanië, België, Duitsland, Frankrijk, Gambia, Hongarije, Kroatië, Letland, Nederland, Oekraïne, Slovenië, Verenigd Koninkrijk, Wit Rusland en Zuid-Afrika.

Onze ploeg bestaat uit twintig man, waarvan de helft reservisten zijn. Onze ploegcommandant,
een reserve Luitenant-Kolonel, is tandarts in het burgerleven. Met onze kolonne voertuigen waaronder de M.A.N.-vrachtwagen trekken we elke dag vanuit het tentenkamp op missie. Op die vrachtwagen staat onze shelter gemonteerd. Dit is een grote cabine met de nodige medische voorziening en voorraad. Er is een grote luifel aan gemonteerd, die opengeklapt wordt en waar er zes brancards kunnen worden onder geplaatst.

Om achttien uur zijn we klaar met opstellen en controleren. We lopen de procedures nog na en de wachtdienst wordt toegekend. Om negentien uur start de arts de raadpleging.
Ik assisteer voor wondverzorging of het toedienen medicatie. Om eenentwintig uur sluiten we af, maar mijn dag zit er nog niet op. Met een collega verzeker ik de permanentie tot de volgende morgen negen uur.

Woensdag 22 augustus

Donderdag 23 augustus

Het kamp wordt om halfvijf gewekt. Daar de start vandaag te Poperinge is, moeten alle deelnemers met de legerbussen naar daar worden gebracht.

Wij openen om halfzes en werken door tot de bussen vertrekken. Een nieuwe opdracht wacht dan. Om tien uur moeten wij een veldinfirmerie operationeel hebben op de markt van Watou.

We halen dit zonder probleem en de markt wordt omgetoverd in een medische hulppost. De lokale middenstand laat zich niet onbetuigd met spijs en drank.

De markt vormt voor velen een welkome verpozing. Zeker nu de zon en een orkestje ook van de partij zijn.
De bonte groep van militairen en burgers overspoelt de markt en onze post. We komen veldbedden tekort en moeten er extra laten komen uit Nieuwpoort.

Met veertien veldbedden lukt het ons beter. Urenlang zitten we over voeten gebogen en een fortuin aan 'Compeed' en tape worden opgebruikt.  Als de laatste wandelaars onze post zijn gepasseerd, kunnen we even pauzeren.

Ik zit hier in een goede groep. We werken hard, maar lachen ook wat af. Na de pauze breken we de hulppost op en rijden naar onze infirmerie in Oostduinkerke. Daar is het een drukte van jewelste. Zelfs bij geoefende wandelaars slaan de voetblessures toe. Bij sommigen is de bal van de voet echt in rauw vlees veranderd. Indien de blessures te erg zijn, kan onze kamparts verdere deelname verbieden.

Vrijdag 24 augustus

Vandaag moeten we onze veldpost in Woumen ontplooien, iets dichter bij Oostduinkerke. We mogen dus wat langer slapen. Onze wekker is een hatelijk mondharmonica-achtig muziekje dat uit de luidsprekers schalt. We openen om halfzeven.

In Watou had ik gisteren enkele militairen uit Letland verzorgd. Tijd voor een babbel zat er toen niet in. Deze morgen komen ze terug voor verzorging en raken we aan de praat. Hun voetletsels zijn niet min, maar ze rekenen op mij om ze op te lappen. Bij deze jongens uit het voormalige Oostblok is opgave een schande en ze willen kost wat kost deze mars uitwandelen.

Na een half uur lap- en tapwerk kunnen ze de baan op, hopelijk houden de tapes het tot de avond.
Dan vertrek naar Woumen. De vriendelijke uitbater van een bloemenzaak voorziet ons de hele dag van water, ondanks het feit dat onze shelter het zicht op zijn zaak bijna volledig ontneemt.

We hebben het vandaag wat rustiger. De natuurlijke selectie zal zijn werk hebben gedaan. De geharde wandelaars kunnen zonder al te veel verzorging het parcours uitwandelen. Opvallend is dat vanaf nu ook de vermoeidheid een tol begint te eisen

Er zijn verschillende bataljons militairen die de viermaal 32 kilometer met volledige uitrusting en geweer in soldatenmars afleggen. Daar wij op 26 kilometer staan is dit voor de achterblijvers een rustpunt. Meer en meer wordt er nu medicatie gegeven zoals pijnstillers of anti-inflammatoire medicatie. Kramp, hoofdpijn en uitputting zijn bij deze warmte een veelvuldig voorkomend probleem.

's Avonds krijgen we in de infirmerie onze vaste klanten terug. Gelukkig is alles goed verlopen bij mijn Letse vrienden. Een lading Lets bier en chocolade vormt een teken van hun dankbaarheid. Ik krijg ook een insigne van het Letse leger en moet met hen op de foto. De 'Sarge', die bijna hun persoonlijke verzorger is geworden, mag niet ontbreken op hun groepsfoto.

Zaterdag 25 augustus

De laatste dag, het is mooi geweest! Om halfzes uit bed om de infirmerie om zes uur te openen. De lange werkdagen kruipen in je kleren maar de warmte en dankbaarheid die je van de wandelaars terugkrijgt doet de vermoeidheid snel verdwijnen.

De groepsgeest tussen Vlamingen en Walen zit goed, al is het taalprobleem bij de Walen toch merkelijk groter.
Deze wandeldag stond volledig in het teken van de herdenking van de slag van Passendaele, negentig jaar geleden. Op onze laatste dag stellen we de veldpost op in het 'Nonnenbos' te Zonnebeke.

Vandaag speelt de zon volop mee. Vochtverlies is de grootste spelbreker en we moeten een oudere Nederlandse wandelaar wat oppeppen met het toedienen van ORS (ORS is een rehydratiepoeder dat opgelost wordt in water). Na een half uurtje in de schaduw en voldoende drinken, mocht hij van de kampdokter de tocht afmaken.

Ik krijg onverwacht bezoek, mijn vrouw en kinderen komen langs voor het grote defilé‚ in Ieper.
Voor we de veldpost opbreken, trakteert de lokale herbergier met een glaasje op zijn terras, lekker in de zon. Alle medische teams verzamelen dan in de kazerne te Ieper. Daar volgt de overdracht van het materiaal en de debriefing.

De adjunct-directeur van het commando dankt iedereen voor de inzet. De vijfendertigste aflevering van de Vierdaagse van de IJzer eindigt met een ingetogen en druk bijgewoonde 'Last Post' aan de Menenpoort.

Sergeant Leniere Marc wordt vervangen door de burger, die maandag de normale job op radiologie herneemt.