|
| Home |
De Switch Back
Memorial March, editie 2009
De
organisatie van de SBMM
heeft mij aangetrokken om de mars bij reserve -en andere militairen
meer bekend
te maken. De band natie - leger is immers belangrijk voor de voorzitter
van de
vzw België –Canada. De deelname van militairen geeft dan ook
een extra cachet
aan de mars. Elk jaar neemt er tevens een team Canadese militairen
deel. Deze
militairen werken voornamelijk in het SHAPE hoofdkwartier te Bergen (
Casteau
).Ik treed op als hun verbindingsman en begeleid hen gedurende de mars.
Geüniformeerden
onderéén begrijpen elkaar immers beter.
De avond
voor de mars kwam
het Canadese Team aan in een plaatselijk hotel.
Ze waren
enigszins vermoeid
van de lange trip. Het kaartlezen is bij het Canadees leger vervangen
door GPS
lezen waardoor ze over de trip van Casteau naar Maldegem, een slordige
100 km,
meer dan twee en een half uur gereden hadden.
Die avond
hebben we het
Canadese team nog vergast op een bezoek aan het “ For Freedom
Museum “ te Ramskapelle
nabij Knokke. ( zie ook http://www.forfreedommuseum.be
). Dit onlangs geopend museum laat via verschillende decors de sfeer
rond de
bezetting en bevrijding herleven. Niet zomaar een galerie van poppen en
maquettes,
maar ieder stuk heeft hier een eigen geschiedenis en verhaal. Het
museum moet
nog wat groeien en hier en daar is er nog wat werk, maar het loont
zeker de
moeite om dit titanenwerk te bezoeken ( met gids ). Voor de IMC fanaten
onder
ons ( lees ADC Vanherck ): je vindt er onder meer een Buffalo, een
amfibisch
voertuig gebruikt door de Canadezen tijdens de slag om de Schelde. Ook
de Duitse
mini éénpersoons kamikaze onderzeeboot is een vrij uniek
stuk van de collectie
te noemen.
Buffalo
landingsvaartuigen
tijdens de landing te Hoofdplaat.
Het bezoek was een schot in
de roos en werd door de Canadese delegatie zeer geapprecieerd. Na het
bezoek
werd in een bistro nog een hapje gegeten. De vermoeidheid werd vlug
weggespoeld.
Informeel en gezellig rond de tafel met z’n allen is ideaal om de
ploeg beter te
leren kennen. Het team werd geleid door Lt Col Sue Wigg ( tevens
chauffeur van
het team! ) en bestond uit 11 militairen en 3 burgers (Canadese
echtgenotes die
dikwijls ook op de Shape werken). Graden van MCpl tot LCol. Eén
echtpaar was
zelfs speciaal uit Maastricht gekomen. De meeste gezichten waren nieuw
voor
mij. De Canadezen zijn hier immers maar voor een jaar of drie
gedetacheerd en
keren daarna terug naar het thuisland. Zo kunnen ze maar enkele keren
deelnemen
aan de mars en wordt het team elk jaar vernieuwd. Ook heel wat
Quebecquois
onder hen. Hoewel ik vrij aardig de Franse taal begrijp vraagt het soms
toch een
extra inspanning om hun versie van de Franse taal te verstaan.
De dag van de mars zelf begon al vroeg. Om
6u30 ging ik de Canadezen ophalen in het hotel. Je weet immers maar
nooit of ze
hun GPS terug zouden boven halen. Op naar het inschrijvingspunt te
Balgerhoeke.
Daar zag ik twee bekende gezichten van de MCG Gent, die ik had leren
kennen op
het kamp “Ultimate Mover“ te Elsenborn. De Adjt Adams en
Adjt Knaepen zorgden
ervoor dat de deelnemers met militaire bussen naar de respectievelijke
vertrekpunten gebracht werden (32, 24 of 16 km). Wij moesten naar
Oedelem;
het vertrekpunt van de 32 km. Daar zou omstreeks 08.15h een
plechtigheid
gehouden worden waarna we de mars officieel zouden openen. Nog maar net
uitgestapt te Oedelem liep ik al onze baas tegen het lijf:
Op naar
het monument waar
de plechtigheid zou plaats vinden. Aangezien de ceremoniemeester op het
laatst
had afgezegd werd ik door de voorzitter ook nog belast om wat
praktische
afspraken ter plaatse te regelen: in plaats stelling troepen, muziek,
genodigden,
ondertussen de Canadezen de weg naar het toilet wijzen. Ja, ’t is
een beetje
van alles, gastheer zijn voor die mannen en vrouwen.
08.15h:
Een Piper leidt het
Canadian Legion met hun vaandels ter plaatse. Het Canadian Legion
bestaat uit oud-
gedienden van het Canadees Leger die in Duitsland zijn blijven plakken.
Dikwijls zijn ze ook nog getrouwd met een Duitse en spreken ze
ondertussen
beter Duits dan Engels (of Frans voor de Quebecquois). De diverse
burgerlijke
en militaire genodigden worden welkom geheten (ondermeer de gouverneur
van West
Vlaanderen, diverse burgemeesters en schepenen, generaal Coene, de
vertegenwoordiger van de Koning, de vertegenwoordigers van de Prov
Commando’s
West– en Oost Vlaanderen, de voorzitters van de Groepering
Reserve Officieren
West Vlaanderen en de Kring Reserve Onderofficieren West Vlaanderen).
Het offer
van de Canadese soldaten wordt in herinnering gebracht. Bloemen worden
neergelegd. Een trotse mama neemt een foto van haar kindje dat een
gedicht
voorleest. De nationale hymnes en de Last Post weerklinken. Dankwoorden
en
wederzijds respect worden betuigd in de speeches.”We will not
forget. We will
remember them“ klinkt het. Het antwoord van de
Canadezen:”We will be back“. Wij
zullen de gevallenen blijven eren en de Canadezen zullen altijd deze
herdenkingen ondersteunen.
Een uurtje
later wordt de
mars geopend door een colonne historische voertuigen van de Yeomanry.
Deze
vereniging lapt oude legervoertuigen op toert er dan meer rond. Sommige
bestuurders zijn keurig uitgedost met militair-historische uniformen.
De
voertuigen bestaan voornamelijk uit Willy’s en Dodge’s maar
ook enkele weliswaar
historisch minder correcte Minerva’s rijden mee in de optocht.
Zelfs een Hummer
rijdt mee. Sympathieke gasten die van de Yeomanry, het leger kennen de
meesten
echter alleen maar uit films. Tot slot, onder applaus en onder
begeleiding van
een Piper marcheert het Canadese team af.
Onmiddellijk
houden we er
stevig de pas in. Het parcours is prachtig: tussen de goudgele
maïsvelden naar
de bossen van Burkel (privé eigendom éénmalig
opengesteld voor de mars). De
Canadezen hebben hun eigen “Support Vehicle” mee dat op
bepaalde punten langs
het parcours staat. We houden er echter geen halt en er wordt enkel wat
vertraagd om eventueel wat water of snoepgoed mee te nemen. De Sergeant
Major (RSM) heeft een duidelijke opdracht gekregen van de kolonel: houd
de groep aan
de Timeshedule! Een fris briesje en wat zon zorgen voor aangenaam
wandelweer.
Rond het middaguur zijn we al halfweg. We krijgen toch een half uurtje
break om
de magen te vullen. Voor sommigen is het ook tijd om de voeten te
verzorgen. Op
deze stop is er ook een prachtig tentenkamp opgezet door “Les
Compagnons du souvenir
des Alliés” (zie ook www.compagnonsdusouvenir.be).
Re-enactors
eerste klas, je
waant je zo in het decor van één of andere oorlogsfilm.
Tot in de details verzorgt,
alles historisch correct verantwoord.
Het tweede
deel van de mars
vatten we met hetzelfde tempo aan. Al wandelend maak ik verder kennis
met de
groep. De conversaties lopen deels in het Frans en deels in het Engels.
En
waarover praat je dan zoal? Over van alles en nog wat. Het leven in
België, de
economische en politieke situatie, het Belgische bier, de oorlog in
Afghanistan.
Zo raak ik
er aan de praat
met Maj Henry, verantwoordelijk voor de planning van de Awacs
toestellen. Maj Henry
zijn overgrootvader sneuvelde in “Flanders Fields“ nabij
Ieper. Zijn naam laat
het niet vermoeden maar Maj. Henry zijn roots liggen in Denemarken.
Zijn
geïmmigreerde voorvaderen lieten hun “Deense“ naam
veranderen naar “Henry“.
Hendrikson” klonk in die tijd immers te Duits. Ondertussen
laveert het parkoers
van de mars tussen de varkensstallen, weiden met paarden, koeien,
geiten en
schapen. De dieren worden nog wat bijgevoederd met heerlijke
silovoeding van de
vorige oogst. LtCol Lepage, duidelijk niet van het Canadese platteland
afkomstig kan het bijhorende boeketje van “boerenbuitenluchtjes
“maar matig
appreciëren.
De laatste
8 kilometer
besluiten we het letterlijk “voetverschroeiende“ tempo wat
te laten zakken. Gemiddeld
hebben we meer dan 7.5 kilometer per uur gestapt, wat me toch niet
onaardig
lijkt. Tegen 15 uur naderen we de eindmeet. Iedereen tevreden en
voldaan. Nog wat
kiekjes aan de tank en dan allen aan het bier. Over het volgende is
iedere
Canadees het eens: “Belgium has the best beer, chocolate and
bread in the World”.
Er worden nog wat geschenken uitgewisseld en dan zit het er weer op.
Mogelijks
zie ik sommigen van hen volgend jaar terug. Anderen zullen op pensioen
zijn,
weer anderen zullen terug in Canada zijn of gelegerd in een ander land,
mogelijks zelfs op missie in Afghanistan. Het gaat hen allen goed.
Misschien
zie ik volgend
jaar wat “Movers“ on the road, en trekken ook
meer reservisten hun stapschoenen aan.
1 Sgt Maj (R) Braet
Benedict
*De
vereniging
vzw België-Canada werd opgericht in 1995 met tot
doel, het
bestendigen en verder ontwikkelen van de relaties tussen België en
Canada. Ze
wil ook de dankbaarheid van het Belgische volk aan Canada en het
Canadese volk
benadrukken. Canada heeft in de Tweede Wereldoorlog een immens offer
gebracht.
Er werden meer dan één miljoen jonge Canadezen ingezet,
waarvan er 450.000
nooit hun prachtig vaderland terugzagen. Op het grondgebied van
Maldegem vonden
meer dan 800 Canadese soldaten de eeuwige rust. In februari 1945 werd
gestart
met de aanleg van het Canadees Militair Kerkhof te Maldegem-Adegem. De
ingetogen herdenking in september van elk jaar op het Canadees Kerkhof
is een
ideale gelegenheid om een ode te brengen aan de vrede.)
