Extraordinaire

Jumelage-jubileum FraBe 22 april 2017

In 1992 was ik een jeugdige Eerste Sergeant, met serieuze ambitie binnen het reservekader. Het jaar ervoor waren er nog 43 Belgische militaire verpleegkundigen nodig om in het kader van Operatie Green Splint een Brits veldhospitaal te gaan versterkens op Cyprus. Dat had alles te maken met de Belgische deelname aan de op handen zijnde Golfoorlog.  Aangezien de ABL op dat moment geen 'eigen' verpleegkundigen opleidde stond mijn kitbag klaar in afwachting van de onvermijdelijke  oproeping. Tevergeefs. Blijkbaar waren de dienstplichtige verpleegkundigen niet betrouwbaar genoeg, want enkele statutaire (burger)verpleegkundigen mochten na een korte NBC training de honeurs waarnemen.


Maar gelukkig waren er de KNUROO en de Kring Brugs Ommeland om mijn reservistenhartje enig soelaas te brengen. Door deelname aan oefeningen en trainingen (waar de actieve militairen wel eens jaloers op waren) was het toch mogelijk om te proeven van het militaire leven. Een verbroedering met de collega's van over de schreve was eigenlijk een vanzelfsprekende zaak. Af en toe kwamen we elkaar toch al tegen tijdens internationale oefeningen. Een beetje extra schutterij in het Fort van Leffrinckoucke kon daar nog wel bij. 

   

Omdat onze kersverse nieuwe voorzitter, Valére, andere verplichtingen had op dat moment, kwam erevoorzitter Yves naar Dunkerque om het eerste jumelagecharter tussen onze Kring en de Franse Reserveonderofficieren te ondertekenen. Zelf mocht ik daarbij aanwezig zijn als vaandeldrager van de KNUROO vlag. Een indrukwekkende dag met veel prominenten en hoge militairen. Schitterend afgerond met het Bal des Cadres in Bergues. Andere tijden ...

Het jaar erna was het onze beurt om de copains te ontvangen in het Brugse Stadhuis (1993). Dit keer zette onze voorzitter Valére zelf zijn handtekening, samen met zijn evenknie uit Dunkerque: Serge Allouchery. Daarmee zijn we niet alleen 'broeders' geworden, maar ook vrienden. Mijn kroost is nog bij hem op logement geweest, en we hebben samen (teveel) Pastis gedronken in de avondschemering, babbelend over militaire en andere zaken. Andere tijden ... 


 

Hoe het reservistenleven ondertussen is geëvolueerd, moet ik niemand uitleggen. We zijn allemaal oud en wijs genoeg om er onze eigen reflecties bij te maken. Maar één ding moet gezegd: de kameraadschap tussen reservisten is een  uniek en grensoverschrijdend kenmerkt gebleven.

Bij de zustervereniging (Groepering Reservemilitairen ...) denken ze daar net zo over. Heel wat anciens uit hun rangen lieten zich zien bij dit plechtige en feestelijke gebeuren in Diksmuide. Zelden zoveel Alte Kameraden samen gezien in recente tijden. Daarvoor alleen al is het de moeite geweest om erbij te zijn.

Ook de formele toespraken bij de jumelage hebben dit gevoel van samenhorigheid in de verf gezet. Mijn speechke heb ik in mijn beste Frans gegeven. Jean Caenen heeft zijn discours in het Vlamsch gebracht; en Peter heeft zijn aandeel in hybride stijl vorm gegeven. Yep, reservisten durven nog altijd origineel uit de hoek komen.


Beide verenigingen hebben ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om hun kleuren te laten zien. Tussen de weer-en-wind-beproefde vaandels van de vaderlandslievende sympathisanten, zien onze vlaggen er nog wat nieuw en vers uit. Maar we zijn van plan om ze heel regelmatig buiten te laten, zodat onze aanwezigheid goed kan worden opgemerkt.

De delegatie onderofficieren was merkelijk kleiner dan die van de officieren, maar dat is wellicht een correcte afspiegeling van het reservelandschap. In totaliteit was het hele gezelschap aangenaam om bij te vertoeven, en we hebben onze solidariteit duidelijk laten zien aan de toeschouwers. Daarbij zijn we ook goed in de kijker gelopen:


Een evenwichtige blend van nostalgie en standvastigheid, met een hoopvolle afdronk, zouden de fijnproevers het noemen. Gezien de flinke belangstelling, mag daaraan toegevoegd worden dat het geheel geschikt was voor een heel divers smaakpalet. Te genieten door iedereen.   

Vz@roo-west.be