In de kijker

HULDE

Lang nadat ik het tijdelijke voor het eeuwige heb geruild, zal misschien iemand het gepast vinden om een stevig glas te heffen ter nagedachtenis van mijn leven en exploten. Misschien vindt iemand het wel nodig om dit in goed gezelschap te doen? Persoonlijk ervaar ik dat als een zeer troostende gedachte, want er zit een brokje onsterfelijkheid in vervat. Een verbondenheid die het eindige overstijgt. 

Natuurlijk ben ik niet vies van wat ceremonieel vertoon om hulde te brengen aan bijzondere mensen en situaties. Maar het simpele ritueel van 'samen' een glas drinken met al dan niet aanwezige kameraden, is zo'n spontane uitdrukking van verbondenheid dat iedere mens dit begrijpt, zonder nood aan uitvoerige analyse van het gebeuren. De 'toost' is veruit mijn favoriete manier om hulde te brengen aan memorabele personen en gebeurtenissen.

Het fenomeen 'hulde brengen' is op zich al een interessant onderwerp om even bij stil te staan. 'Eerbetoon', vermeldt de Van Dale als synoniem. Voor jonge mensen moeten woorden als hulde en eer nogal archaïsch in de oren klinken. Voeg daar nog 'plicht' aan toe, en het wordt helemaal oubollig. Wellicht logisch; want om de inhoud van deze termen te kunnen begrijpen is een zekere maturiteit nodig. Met het verwerven van levenservaring, komt ook het besef dat er méér is dan individuele doelen en prestaties, tijdens het korte verblijf op deze aardkloot. Daden krijgen pas waarde als ze door de gemeenschap bekrachtigd worden. Daarom zijn er zaken als plicht, eer en hulde nodig in een samenleving. Iemand moet deze waarden in stand houden, want ze kenmerken onze identiteit als groep.

De manier waarop hulde wordt gebracht kan verschillen. Het concept van de Switchback Memorial March gaat hierin enigszins verder dan de klassieke plechtigheid met bloemenhulde. De aanwezigheid van militaire uniformen bij de wandelaars, en zeker de deelname van een Canadees detachement, spreken tot de verbeelding van occasionele toeschouwers. Dat roept vragen op over de reden van het gebeuren. Nieuwsgierigheid die aan de basis ligt van dieper inzicht in de historische bouwstenen van de huidige samenleving. De slotplechtigheid van de mars aan één van de vele monumenten die getuigen van de offers die gebracht zijn tot behoud van de integriteit van onze kleine natie, zet alles in de gepaste context.

Van de buitenlandse aanwezigen bij de Last Post ceremonie onder de Menenpoort, ben ik vrijwel zeker dat ze voorafgaand hun eigen 'tour de Flandres' hebben gedaan. Geen officiële mars, maar een tocht langs relieken van de Groote Oorlog. Plaatsen waar persoonlijke geschiedenis aan kleeft, en verbondenheid met overleden familie. Het soort sentiment waar traditie uit ontstaat. De nood om wat als belangrijk wordt ervaren, oneindig te her-denken.

Marsen, militairen, uniformen, bloemenhuldes, speeches ... en de afsluiter met een toost. Het zijn zaken waar we als reservistenkring en vaderlandslievende vereniging een plaats in vinden. Dus stonden we op 6 september onder de Menenpoort met ons (opgemerkt?) aandeel in de ceremonie. De week erna kon onze delegatie worden gespot bij de 12de editie van de Switchback Memorial March. 

Hoewel we ondertussen al wat ervaring hebben met plechtigheden, heeft ieder moment toch zo zijn eigen kenmerken. De massa toeschouwers bij de Last Post ceremonie was ongezien groot. Hier stonden meer dan 1.000 mensen tegen elkaar gepakt om te kunnen delen in de sfeer van de evocatie. Ons bloemendetachement was er dan ook maar één van een lange reeks. Omwille van die omvang moeten de organisatoren beslist hebben om 'snelheid' te laten primeren op de gevoelswaarde van het moment. Dat had voor gevolg dat de bloemenhulde plotseling leek op een gemechaniseerde stroom van op- en afmarcherende kransenslepers. Hier hebben wij het 'verschil' gemaakt. In plaats van ons te laten aansturen door een opgefokte LP-medewerker zijn we pas de trap opgestapt nadat de vorige delegatie voldoende tijd kreeg om een fatsoenlijke groet uit te brengen. Zoals de foto laat zien, leverde ons dat enkele 'strenge' blikken op van sommige representanten. Maar na ons optreden kreeg te bloemenstroom toch een meer respectvol tempo.

Mission accomplished!

Ook onze bijdrage aan de SMM kende dit jaar andere proporties dan bij de vorige edities. Allereerst was er natuurlijk de deelname van een aantal kringleden aan de mars zelf. Dat is uiteraard 'de' manier om het evenement te ondersteunen. 

Verder was ook het tijdstip van de bloemenhulde verschoven van 's morgens naar de namiddag. Waarschijnlijk een goede zet om meer belangstelling te krijgen voor het gebeuren. Meteen ook een opportuniteit voor ijverige parkeerwachters om de (stads)kas wat te spijzen (blijkbaar is de blauwe zone markering niet helemaal helder in Maldegem). We zullen dat niet rap vergeten.

Na onze traditionele septemberdeelnames, volgt er meestal een maand met relatief weinig representatieve taken. Dit jaar kregen we toch enkele extra's met de investituur van de nieuwe provinciecommandant (30 Sept) en deelname aan de commemoratie van de Mars der (Franse) Marinefuseliers op 12 oktober in Diksmuide. Aangezien de uitnodigingen voor aanwezigheid bij deze ceremonies slechts bestemd waren voor mezelf, als voorzitter, lijkt het niet nuttig om hierover uitgebreid verslag te doen. We zijn er bij geweest, en hebben ons (vrij) goed gedragen.

Hulde brengen, kan op verschillende manieren gebeuren. Het formele aanbod van plechtigheden en ceremonies met dit doel, is voor het ogenblik zelfs tamelijk indrukwekkend (commemoratie WO1). Toch ligt het ook in onze betrachting om dit concept op een hedendaagse of tijdoverstijgende manier aan bod te laten komen. Samen het glas heffen is wellicht voor alle generaties een duidelijk gebaar. Maar misschien moeten we toch wat meer beroep durven doen op de beroemde en beruchte creativiteit van de Reservist, om het belang van 'hulde brengen' voor onze jonge mensen duidelijk te maken. Een uitdaging voor ieder van ons.

Merci aan iedereen die bereid was om onze optredens te ondersteunen!

Vz@roo-west.be