"Smiling Faces"
18 November 2016

Kringmaaltijd

Het is een ongeschreven regel dat bestuursleden als eerste aanwezig moeten zijn op de plaats van een activiteit. Het is dus nog vrij stil in het Kasteel als ik er mijn voorzitterlijke entree maak. Maar goed ook, want er is nog vanalles voor te bereiden en klaar te zetten. Onze vlag krijgt een plaatsje bij de haard; presentjes worden onder een tafel verstopt; een set tweedehands leesvoer wordt uitgestald; de feesttafels krijgen een final touch door het aanbrengen van een menukaart. Er is ook tijd voor een babbeltje met de Lady of the Manor (Mieke voor de maten) en de serverende staf. Allemaal oude bekenden, want het is ondertussen onze 7^de kringmaaltijd in de Ridderzaal van deze voortreffelijke locatie.

Chris en Yves bijten de spits af van de gastenstroom, waarna de rest druppelsgewijs over de drempel komt. Een feestelijk gezelschap, mooi uitgedost in (bijna) perfect groot tenue (2A) of het burgerequivalent ervan. Al weet ik dat onder de uitdossing een subliem stel prachtige mensen schuilt, bewijst het spreekwoord -dat de kleren de man (mens) maken- hier toch zijn geloofwaardigheid. Hier draagt de formele uitstraling ook bij aan de algemene sfeer van onze kringbijeenkomst, en ... het past prima in het interieur van het Kasteel.

Dat er aandacht is voor traditionele formaliteit, betekent bij ons niet dat het er stijfjes aan toe gaat. Het uniform toont feitelijk onze verbondenheid, die vooral zijn oorsprong vindt in onze militaire achtergrond. Onze kledij speelt hierbij de rol van 'gelijkmaker', die dit aspect duidelijk in de verf zet. Maar daarbuiten zijn we voornamelijk een kameraadschappelijk stel dat ervan houdt om met goed volk aan tafel te gaan.

Het is fantastisch om onze Danny terug in uniform te zien. Nu is hij weer echt een van ons. Stefaan komt de officieren vertegenwoordigen bij ons gezelschap, en heeft daarvoor zijn Spencer (1C) aangetrokken zodat ik wat minder uit de toon val. Onze enige andere spencerdrager (Dirk) moet helaas op het laatste moment afhaken omdat zijn huis onder water staat. Murphy, zeker?

Na de reglementaire toast op de Vorst en de familiefoto op de trap, is het tijd voor de aankondiging van de tafelgenoegens. Onze Sergeant 4ever, Marc, maakt zichzelf weer een beetje onsterfelijk met een sublieme voorlezing en analyse van het menu. Zijn slinkse zijsprong naar mogelijk gebruik van Absinthe bij de voorzitterlijke schrijfkunst vind ik intrigerend. Het (h)erkennen van mijn aanwezige dochter als zijnde een "officier" (welliswaar van het maritieme soort) kan ik erg waarderen. Alle andere toespelingen zijn zonder twijfel ook waar ... 

Daarmee is de ludieke toon gezet voor de avond. Het enige wat de geanimeerde gesprekken nog doet verstommen zijn de voortreffelijke gerechten die ons worden voorgeschoteld. Oprecht, zo lekker heb ik in geen jaren gegeten. 

Natuurlijk leent dit feestelijk samenzijn zich uitstekend voor het bedanken van verdienstelijke aanwezigen. Filip en Johan krijgen met de nodige pomp and circumstance een (Brugse?) chocoladebeer overhandigd, als dank voor hun vrijwillige arbeid aan onze vaandelvoet.

Maar eigenlijk verdient ieder lid wel een bedankje voor het feit alleen al dat ze reservist hebben willen zijn, en nu knus bij de maten van de Kring blijven aangesloten. Daarom is er een brokje (tweedehands) lectuur beschikbaar naar ieders smaak en goesting. Merci gasten!

Voor de dames die ons initiatief ondersteunen, of zelfs lidmaatschap aandurven, is er traditioneel ook een presentje. Een pakketje om creatief dingen te laten groeien en iets om het leven wat bij te kruiden. Het mag al eens spicy zijn, denken we dan.

Uiteindelijk moet er aan alle leuke dingen een einde komen. Met een heerlijk voldaan gevoel nemen we nog enkele digestiefjes om het feestmaal af te ronden. Het goeie gezelschap vaarwel zeggen kost wat meer moeite. Gelukkig krijg ik snel door wat de steelse blikken en grimassen van onze blauwe jongens te betekenen hebben. Tijd voor een barmoment (niet nader gespecifieerd in tijdseenheden). Waarschijnlijk heb ik mijn voorzitterlijke plichten als gastheer verder enigszins verwaarloosd, hoewel iedereen mij toch heeft gevonden om afscheid te nemen. Gelukkige en lachtende mensen, allemaal. Dit is weer een heel fameuze kringmaaltijd geweest, die we nog lang zullen herinneren..

Hoe laat het blauwe bargezelschap tenslotte de deur heeft dichtgetrokken, weet ik niet exact. Met nog een flinke rit voor de boeg heb ik er rond 02h een punt achter gezet. Jammer eigenlijk, want Kurt zat nog vol inspiratie. Nooit heb ik zoveel vertelsels uit de mond van onze -anders zo stille- penningmeester kunnen genieten op één avond. Tja, soms leer je elkaar pas goed kennen als er een barman bij is. In vino veritas?

Tot het volgende samenzijn,

Vz@ROO-West