Lange Max(en)

Nazomeractiviteit, zaterdag 11 september 2021

Bijeenkomen was niet gemakkelijk onder de strenge coronarestricties van het voorbije anderhalve jaar. Maar met de terugschrijdende besmettingscijfers ontstaat een nieuwe kans om het kringleven weer leven in te blazen. Ondertussen hebben we allemaal wel behoefte aan enige ontspanning en de aanwezigheid van echte mensen (huidhonger). De nazomeractiviteit zorgt precies voor deze combinatie. Een gemeenschappelijke uitstap met een onderwerp dat onze interesse prikkelt  (iets in militaire sfeer), gecombineerd met een onderonsje rond het gloeiende vuur van een barbecue-maaltijd. 

Het Lange Max Museum in Koekelare is een van de verborgen juweeltjes in eigen streek. Zonder expliciete uitnodiging zou ik er waarschijnlijk nooit toe komen om daar op bezoek te gaan. Maar het is absoluut de moeite waard. In het interbellum was dit trouwens een internationale trekpleister, maar toen stond het reusachtige kanon er nog. Nu is er een beetje verbeeldingskracht nodig om de geschiedenis weer tot leven te wekken. Iets wat relatief gemakkelijk gaat met de zeer mooie restauratie van de geschutsstelling (ook rustgevend), de overdaad aan souvenirs en de fotocollectie in het museum, en ... het aanstekelijke enthousiasme van onze gidsen. 

Het is overweldigend om te beseffen dat op een bepaald moment in de geschiedenis, er meer Duitsers in Koekelare verbleven dan autochtone inwoners. Tot 20.000 Preussischer Pioniere vonden er hun onderkomen voor bijna vier jaar lang. Het prikkelt de verbeelding om te bedenken wat die er allemaal hebben achtergelaten, buiten de vestingswerken en een reuzenkanon dat niet kapot te krijgen was.

Het is ook indrukwekkend om te zien hoe efficiënt de Duitse oorlogsindustrie georganiseerd raakte om aan de noden van het vastgelopen offensief te voldoen. Het bouwen van een vaste stelling voor een kanon dat in staat was om het Franse Dunkerque te beschieten, is op zich een merkwaardig fenomeen. Dat zoiets kwetsbaar moet zijn geweest voor waarnemers (in vliegtuigen) en tegen-bombardementen, roept op z'n minst vragen op rond dit project. En ja, onze gidsen weten ons te vertellen dat er artillerie-duels zijn geweest in een poging om het reusachtige geschut te vernietigen. Waarop de Duitsers reageerden met nacht-und-nebel technieken om de vijand te misleiden. Helaas is er van de 'valse kopie' van de stelling (inclusief valse spoorweg) niets overgebleven. Hier moet onze fantasie het overnemen, ondersteund door de bewaarde luchtfoto's.

Het bezoek aan de site en het museum lopen flink uit. Dat komt zeker door de belangstelling die onze leden aan de dag leggen, waarop gretig wordt ingegaan door de gidsen. Maar uiteindelijk bereikt iedereen toch het eindpunt van dit programma-onderdeel. Het weer zit mee, en we kunnen de benen even rust gunnen op het terras van de brasserie. Een rondje van de kringkas gaat er ondertussen ook al goed in. Een gelegenheid om mekaar terug te ontmoeten na anderhalf jaar afzondering. Er is zeker genoeg nieuws om uit te wisselen.

Dan is het tijd voor het volgende onderdeel van het plan. Een korte verplaatsing brengt ons naar de tuin van chèf Marnix, waar we meteen verwend worden met enkele apero-hapjes en drank naar believen. Tijdens de coronamaanden is er vanalles gebeurd dat kan gevierd en gedeeld worden. Chris is Adjudant-Majoor geworden, Valère mocht 84 jaar op de teller zetten, en de voorzitter is nog eens voor 3 jaar verkozen. Allemaal redenen voor een Tournee Generale (of in het geval van Chris die bij de Marine werkt: een Tournee Admiral). Wie daarna nog dorst heeft kan dat met enkele euros gelest krijgen.

De barbecue is overvloedig en lekker. Maar de sfeer wordt toch vooral gemaakt door het voortreffelijke gezelschap dat we kunnen delen. Misschien dragen ook de tenten, de vuurkorf en de heldere sterrenhemel bij aan het algemene sentiment? Dat zijn toch dingen die ons militaire hart beroeren?

Als de laatste gloeiende kolen hun warmte prijsgeven, en het heerlijke ambachtelijke ijsje van Marnix achter de kiezen is verdwenen, is het stilaan tijd om ons gezelschap vaarwel te zeggen en terug te keren naar de bedstede. Het kost precies wel enige moeite om er een punt achter te zetten, en er hangt zeker een gevoel in de lucht dat ik zou benoemen als een 'verlangen naar de volgende keer'. Bestuursleden blijven nog eventjes hangen om na te kaarten over de dag, en het glas te heffen met onze gastheer. De meningen zijn zeer overeenstemmend: het is goed geweest.

Gezondheid!

 DVz

PS: De flyby van een Chinook helikopter met escorte van twee Apaches was ook inbegrepen in het programma  Voor onze flyboys doen we al eens iets extra.