Linten

Bloemenhulde Wapenstilstand 11 november 2017

Linten, wimpels, vaantjes, banniers, .... Noem maar op. Het zijn attributen die over de hele wereld opduiken bij het delen van gevoelens met de omgeving. Soms hebben ze een vrolijke betekenis. Soms tonen de gedeelde droefheid, zoals de rouwband. Of ze bekrachtigen een formele functie, zoals de tricolore band van vertegenwoordigers. Ze kunnen ook solidariteit uiten met een beweging. Denk maar aan de taltijke gekleurde lintjes die worden gedragen om steun te betuigen aan behartigenswaardige doelen (kanker, hiv, suicide, ...). 

Zelfs eervolle onderscheidingen hangen meestal aan een lint. Daar bestaan er zoveel van, dat bijna niemand nog zonder extra opzoekwerk kan benoemen waarvoor de drager is onderscheiden. Tijdens bijeenkomsten met vertegenwoordigers van vaderlandslievende verenigingen is er altijd een indrukwekkend gamma aan eervolle lintjes te zien. Mijn nieuwsgierigheid wordt er steevast door gewekt, en soms leidt dit tot geanimeerde gesprekken met collega's over de waarde en betekenis van deze onderscheidingstekens. Het is eigenlijk vreemd dat de kennis ervan niet op enige systematische manier wordt aangebracht. Op school heb ik daar toch nooit over gehoord, en ik denk niet dat de doorsnee burger er ooit iets over meegedeeld krijgt. Een vreemd maatschappelijk verschijnsel, toch? Publiek gedragen linten zouden meer moeten zijn dan mysterieuze attributen voor insiders? 

Bij de 11 November - herdenking in Brugge waren de publieke linten, dit jaar, even talrijk aanwezig als de herfstkleuren tijdens het jachtseizoen. Bijna iedereen die een politiek mandaat bekleedt was in vol ornaat aanwezig om solidariteit te betuigen met de gesneuvelde soldaten van alle gewapende conflicten. De vredesintentie was tasbaar aanwezig ... vóór de verkiezingsstrijd in volle hevigheid kan losbarsten.

Gelukkig hoeven wij -als militairen- ons daar niet druk om te maken. Onze aanwezigheid bij de Wapenstilstandhulde is voorspelbaar en standvastig. Ons respect voor waardigheidstekens is eigen aan het uniform dat we dragen. 

Zoals de vorige jaren, heeft onze Kring zich geëngageerd om de plechtigheid te voorzien van enkele extra mensen in militaire tenue. Iets wat altijd bijdraagt aan de formele uitstraling van het gebeuren. Soms overvalt ons de nostalgie, en beklagen we de beslissing van Defensie om onze deelname met een gewapend detachement te verbieden. Maar als ik nu om mij heen kijk naar de veranderende wereld met vergrijzende reservisten, is het misschien beter dat we op een hoogtepunt zijn gestopt? Beter de korte pijn op een glorievol moment, dan stillejes doodbloeden. Onze huidige presentie is kleiner en discreter, maar toch behoorlijk opvallend.  

Aangezien fototoestellen tegenwoordig geïntegreerd zijn in ieders smartphone, kunnen plaatjes van de optocht door het met toeristen overladen Brugge, direct doorstromen naar digitale communicatiefora. Hiermee wordt het lokale niveau van de gebeurtenis opengetrokken naar een internationaal platform. Dat maakt deelname aan zo'n evenement soms extra spannend, want de wereld kijkt mee. Gelukkig zijn 'onze' onderofficieren al voldoende geroutineerd voor zo'n klussen, en is de plankenkoorts erg beheersbaar gebleven. 

De omvang van onze delegatie en bloemenkrans was dit jaar opvallend kleiner dat die van de politieke mandatarissen. Maar dat heeft de waarde van onze aanwezigheid niet minder belangrijk gemaakt. De fierheid waarmee 'onze' mensen het uniform hebben laten zien, was vergelijkbaar met dat van de vaandeldragers van de vaderlandslievende verenigingen. Wij kunnen niet overal en altijd present zijn, maar als we optreden doen we dat goed.

Proficiat gasten! Volgend jaar staan we er weer.

Vz@roo-west.be