Flying Colours
24 september 2016

Last Post in Ieper

"Waww, wat een mooi uniform! Is dat echt?", vraagt een jongedame op het terras van de Kazematten, als we huiswaards keren. Daar kunnen we volmondig mee instemmen, want alles aan ons is inderdaad 'echt'. Het doet mij eventjes denken aan een kringmaaltijd van vele jaren geleden, toen we een origineel teken van appreciatie overhandigden aan onze 'eerste' voorzitter, Yves. Een zelf geconstrueerde medaille met het opschrift 'Esse quam videri', wat zoveel betekent als: 'Zijn in plaats van schijn'. Een zeer relevante slogan voor iedere reservist, die stilstaat bij de vraag of we ons engagement volwaardig invullen of feitelijk toch maar een soort wannabe's blijven.

Misschien is dit een te hoogdravende gedachte om te spenderen aan een avondje uit naar de Last Post ceremonie onder de Menenpoort? Toch is het in deze tijd van permanente dreiging niet evident om onze militaire identiteit te laten zien. De reglementaire weg zou natuurlijk het meest 'ontschuldig' zijn, want dan kunnen we onze respectievelijke CO's laten beslissen wat kan en wat niet. Daarbij bestaat wellicht het risico dat we met uiteenlopende opinies (en tenues) te maken krijgen en dat we niet meer als één uniforme delegatie kunnen aantreden. Voor dit keer hebben we dus beslist om onze verenigingsidentiteit te laten primeren op die van onze respectievelijke eenheden door de regels van het kledijreglement naar de letter toe te passen (AO-J/571C§3c), zoals dat geldt voor reservisten buiten dienst. Het gezonde verstand dicteert trouwens dat een handjevol uniformen tijdens een grootschalige ceremonie zoals die aan de Menenpoort, amper enige invloed kan hebben op het dreigingsrisico of de persoonlijke veiligheid.

De massa was er wel! De hele Menenpoort en nog een stuk erbuiten stonden mensen als sardientjes geklasseerd om de plechtigheid bij te wonen. Een half uur vóór het eigenlijke huldebetoon stonden alle deelnemers al opgesteld en klaar voor hun optreden. De rij met participanten aan de bloemenhulde strekte zich uit van de stoeprand tot boven aan de trappen van het monument. Zo druk heb ik het nog nooit gezien. Maar het geeft natuurlijk wel een goed gevoel om deel te mogen uitmaken van zo'n opstelling. Tenandere dat the Belgian Army toch op de eerste rij mocht staan om de bloemenhulde te openen.

Ook een schitterende gelegenheid om onze kringvlag voor de eerste keer te onthullen aan het grote publiek. Didier heeft in het verleden reeds zijn sporen verdiend als vaandrig en kreeg de eer om 'onze' kleuren te presenteren. Hij doet dat op voortreffelijke wijze, waarbij hij duidelijk een voorbeeld is geweest voor de andere aanwezig vaandeldragers. Prachtig, allemaal! 

Ook de rest van ons mini-team is beslagen in hun opdracht. Johan is een ervaren kransdrager. Het kost ons maar enkele woorden om de praktische uitvoering van de wraeth-laying - drill af te spreken. Marc krijgt zijn vaste stek als fotograaf toegewezen. Alle noodzakelijke functies zijn dus ingevuld, en de verhoudingen lijken te kloppen: met 2 naar Ploegsteert en met 4 naar Ieper. Dat komt ongeveer overeen met de omvang van het gebeuren, toch?

Maar goed, alle gekheid op een stokje, de volgende keer mag het wel iets meer zijn. Misschien is het nieuwe van de Last Post commemoraties er een beetje af. Dat hoeft niet te betekenen dat de representatieve taken van onze Kring enkel door bestuursleden moeten waargenomen worden. Het is zeker iedereen gegund om eens in de kijker te lopen. Mij kennen ze ondertussen al op de plaatsen waar we courant komen. We mogen toch ook laten zien dat er wel meer reserveonderoffieren in de provincie zijn die hun steentje willen bijdragen?

Ach, het zal wel met de verkeerssituatie of andere verplichtingen te maken hebben gehad. Eigenlijk twijfel ik niet aan de goede intenties van onze kring en zijn leden, en de LP-plechtigheden zijn inderdaad een soort routine geworden. Toch is het iedere keer een beetje anders en altijd 'speciaal'. Ook de debriefing in de Kazematten was een opsteker. Een gelegenheid om een beetje te reminisceren onder maten, een traditioneel traktaat voor een promotie, en wat reflecties uit het dagelijkse leven. Verder zijn we natuurlijk allemaal bijzonder tevreden over ons optreden, want aan de belangstelling van de menigte te zien hebben we deze klus geklaard met 'Flying Colours'. En als afsluiter van de avond kregen we nog een compliment voor onze 'mooie' uniformen. 

Vz@ROO-West