Monumenten

Bloemenhulde Middenschool en Wapenstilstand 2012

Plechtigheden die doorgaan op een weekdag, zijn moeilijk om bij te wonen. Als we ons solidair kunnen tonen met een herdenking van het militaire verleden, komen we graag een steentje bijdragen. Maar allereerst moet er natuurlijk brood op de plank. Dus, is het altijd een beetje schipperen tussen dagelijks werk en mogelijke representatie - taken. Dit jaar zat er gelukkig net een gaatje in mijn agenda, zodat deelname aan de viering in de Brugse Middenschool  (eindelijk) mogelijk werd.

Hoewel de school af en toe op mijn route door Brugge ligt, heb ik er nooit veel aandacht aan besteed. Het is een van die uithoeken van de stad waar geen toeristische aura hangt. Als het niet je eindbestemming is, bol je er zo snel als mogelijk doorheen. De bouwvallige resten van de Majoor Weylenkazerne (waarvan de schoolcampus ooit een onderdeel was) bieden niet onmiddellijk een propere aanblik. Als ik mij niet vergis, is hier door de politieke pers nog naar gerefereerd als de 'stadskanker' van Brugge.

Nu ik het allemaal eens van dichtbij mag bekijken, besluipt mij toch wat schuldgevoel over mijn desinteresse voor verborgen schoonheid in de stad. De nog zichtbare kazerneblok (gebroeders Raemdonck), annex de moderne schoolgebouwen, ademt toch een stukje militaire historiek uit. Met wat fantasie kan een geïnteresseerde waarnemer, onder de overvloedige grafiti, de traditionele kazernebouwstijl herkennen, om zich vervolgens beelden van formaties Belgische piotten voor het geestesoog te halen. Brugge had nogal wat soldaten binnen haar muren, destijds. En daar bestaat ook leuk beeldmateriaal over. Wie daar liefhebber van is, moet maar eens op zoek gaan in de Brugse Beeldbank.

Ook het monument op de speelplaats (koer in't Brugs) is heel bijzonder. Het is destijds gemaakt om het wegvoeren, door de Nazi's, van een groep leerlingen te herdenken. Aanvankelijk stond het beeldhouwerk op een andere campus. Maar het werd op initiatief van de toenmalige schooldirecteur (niet toevallig een reservist) overgebracht naar zijn huidige locatie, toen dat gebouwencomplex werd gesloopt. Een verhaal dat illustreert hoe reservisten aandacht hebben voor militaire traditie, als de rest van de maatschappij dat pleegt te vergeten.

De 11 -Novemberviering is natuurlijk van een andere orde. Naast het feit dat die doorgaat op een officiële feestdag, is het dit jaar ook nog een zondag. Hiervoor is het dus gemakkelijker om volk op de been te krijgen voor een delegatie. Als we meedoen, doen we dat ook graag in stijl. Samen met de collega's reserveofficieren leggen we een bloemenkrans neer aan het monument van Koning Albert I.

Dat de ondervoorzitter van de Groepering, verantwoordelijk voor de regio Brugge, toevallig ook een medicaller is, maakt van het bloemenleggen wel een zeer 'groene' gebeurtenis. Hopelijk denken de omstaanders niet dat wij de hulde brengen uit naam van onze (medische) eenheid. Het lint op het bloemstuk duidt wel aan wie wij zijn, maar de meeste aanwezigen zullen dat niet komen nalezen. Misschien moeten we de protocoldiensten van de stad eens vragen of het mogelijk zou zijn de delegaties mondeling aan te kondigen. Dat zou trouwens de ceremonie nog wat kracht bijzetten.

Gelukkig is er ook flink wat niet-medisch reservistenvolk op de been. Dat vormt een mooie aanvulling op de  kleine groep actieve collega's, die eveneens aanwezig zijn. Een goed gebruik van de Reserve, lijkt mij dat?! 

Tijdens de optocht naar het stadhuis, valt toch wel op dat de deelnemers in militair uniform de aandacht trekken van de toeschouwers. Brugge heeft wel een uitgebreid militair verleden, maar vandaag is de militaire aanwezigheid quasi volledig uit het straatbeeld verdwenen. Geen wonder dat sommige jongeren denken dat 'het leger' niet meer bestaat. Om nog maar te zwijgen over de betekenis van de herdenking op 11 november (internationale vrouwendag?).

Monumenten behouden hun waarde, zolang iemand weet waar ze voor staan. Anders worden het gewoon stukken steen die in de weg staan van renovatie, of achtergrondmateriaal voor graffiti -spuiters. Nu wij, relieken van de Koude Oorlog, stilaan ook deel aan het worden zijn van een bijna vergeten stukje historie, is het wellicht onze plicht om de militaire geschiedenis in ere te houden. Want als ons nageslacht het verleden vergeet, verliezen ze ook een belangrijk stuk van hun identiteit. Ons verhaal loopt door in het heden, en het is de moeite om het verder te vertellen.