In de kijker

Het Möbius effect

Nazomeractiviteit 26 Aug 2017

Voor wie de titel van mijn verslagje te cryptisch is, verwijs ik graag naar het alombekende Wikipedia voor meer uitleg. De Möbius-ring vind ik een van de meest intrigerende objecten die er bestaan. Enerzijds is het een poepsimpele constructie die iedereen rap in mekaar kan knutselen, terwijl het anderzijds een ongelooflijke brainteaser is voor wie de uitdaging tot driedimensioneel denken wil aangaan.  Een ring waarbij de binnen en buitenkant feitelijk één en dezelfde zijn. Als ons universum een Möbiusstructuur zou hebben, dan zouden we vroeg of laat altijd op hetzelfde punt uitkomen, wat vragen oproept over de manier waarop we de tijddimensie percipiëren. ... Vergeef me deze korte uitspatting van out-of-the-box denken, en laat mij ter zake komen over onze Nazomeractiviteit.

Waarom doet de streek rond Passendaele mij aan 'oneindige' topografische patronen denken? Een deel van het antwoord ligt in het landschap zelf. Bij het verlaten van de bewoonde kernen wordt de occasionele reiziger altijd getrakteerd op een vergezicht met een glooiend lanschap dat zich bijna ononderbroken uitstrekt tot aan de einder.  Daarin voelt een mens alleen zich klein.

Als daarenboven ook nog alle contrast uit het landschap wordt weggebombardeerd, zodat er enkel nog één gigantische moddelpoel overblijft, dan moet dat gevoel van nietigheid nog veel sterker overkomen. Honderd jaar geleden ploeterden soldaten door zo'n desolaat en uitgestrekt landschap, bedekt met Passendaalse modder. Altijd met het resultaat dat de overlevenden uiteindelijk weer op dezelfde plaats uitkwamen. Een eindeloze cyclus van zinloos lijden.

Het Möbius effect is dus niet ver te zoeken in deze omgeving. Hoewel het Memorial Museum Passchendaele 1917 tot de topklasse van zijn soort behoort voor een onderdompeling in het WO1 gebeuren, mag de invloed van het omgevende landschap niet onderschat worden. Voor veel Westvlamingen is het misschien bekend terrein, maar voor mij blijven de uitgestrekte vergezichten met bijpassende grijze hemel (in diverse tinten) toch indrukwekkend.

Voor een maximale Passchendaele-experience moesten we met onze Kring dus naar de plaats waar het allemaal is gebeurd, zo'n 100 jaar geleden.

De weersomstandigheden van eind augustus zijn prima geschikt voor een verkenning van de Westhoekse schatten. Dus is een museumbezoek, samen met de vertrouwde kliek, een interessante invulling voor onze, ondertussen vertrouwde Nazomeractiviteit. Het concept spreekt blijkbaar aan, want we kunnen er naartoe met 30 man. Het museum is natuurlijk maar één deel van de bijeenkomst. De tijd die we aansluitend zullen doorbrengen bij de barbecue in de Paschhoeve heeft ook zijn aantrekkingskracht. Op dat vlak zijn we wel een samenhorig groepje.

Over het museumbezoek kan eindeloos nagekaart worden. Er is voor iedereen wel iets nieuws te ontdekken, of indrukken te delen met de maten. Op iedere schaal is daar iets te vinden, gaande van kleine soldatenbenodigdheden tot gigantische granaathulzen. Alles goed gedocumenteerd en gesitueerd, al dan niet geïllustreerd met beeldmateriaal. Ook geschikt voor alle leeftijden, want de allerkleinsten kunnen hun nieuwsgierigheid uittesten met tastbare uitdagingen (obus optillen, geweer vastpakken, rugzak tillen, gasgeur snuiven, enz ...). Een feest voor alle zintuigen.

Dat kan ook gezegd worden van het aansluitend BBQ-moment. Om in de Paschhoeve te geraken krijgen we al een eerste uitdaging voorgeschoteld. Door wegenwerken is de gemakkelijkste route onderbroken, zodat we een extra stukje streekverkenning cadeau krijgen. Wellicht speelt onze militaire achtergrond een rol bij het feilloos vinden van de bestemming. Het mag verrassend zijn dat de 'marins'  eerst ter plaatse zijn. Maar we weten dat die niet navigeren zoals wij, doordeweekse landrotten :-)  Of ze hebben een straffe GPS?  

Hoe dan ook, de gekozen locatie blijkt bijzonder geschikt voor ons doel. Het is heerlijk om samen aan tafel te gaan, met zicht op een stil landschap, ondergedompeld in de lichtverschuiving van een zachte zomeravond. Voeg daar nog een lekkere hap aan toe en de ambiance van goed gezelschap, en je hebt het recept voor een brokje hemel op aarde.

Het goede gevoel is duidelijk aanwezig bij alle gasten, want het loopt in de latere avonduren als we een punt zetten achter deze geslaagde activiteit. Voor de bestuursleden rest er nog wat opruimwerk en het opstellen van de verbruiksinventaris. De voorzitter breekt nog snel enkele glazen omdat scherven geluk brengen (en Murphy zich nog niet heeft laten zien), en de kliekjes in de wijnkratjes worden op wegwerppeil gebracht. Even later verdwijnt iedereen met getoeter, lichtclaxon en gezwaai in de nacht.

Na wat huiselijk gemijmer in pyjama, met een bodempje Calvados erbij om de tong en keel te strelen, kan ik enkel tevreden terugblikken op de indrukken van de dag. Alleen het spelletje Zeeslag was een beetje te moeilijk voor een ongetraind publiek.  Maar voor de rest was dit een Nazomeractiviteit zoals het hoort, met alle noodzakelijke ingrediënten.

Er wordt al gewerkt aan de NZA editie van volgend jaar! Houd zaterdag 1 september 2018 maar al vrij.

Vz@roo-west.be