In de kijker

Nieuwjaarsreceptie 2013

Voorzitters "blues"

Het is al een tijdje geleden (2006) dat de Mess Continental in Middelkerke het decor mocht vormen voor de nieuwjaarsreceptie van de Westvlaamse Reservisten. Maar oude liefde roest niet, en het voelt al snel weer als een beetje "thuiskomen".  Zoals het hoort zijn de voorzitters van de beide verenigingen vroeg op post om hun rol van gasheer waar te nemen. Voor Peter (LtKol Pattyn) is het de eerste keer dat hij zijn voorzittersmandaat op die manier gestalte moet geven. Maar dat is er niet aan te zien. Met een vlotte vanzelfsprekendheid die misschien eigen is aan zijn burgerjob, ontpopt hij zich tot de charmante gastheer die volledig voldoet aan de verwachtingen van zijn status als 'officer and gentleman'.

Het roept voor mij wat herinneringen op aan mijn 'eerste keer'. Omdat de verstandhouding tussen onze verenigingen zeer behoorlijk was, werd in 2003 beslist om samen onze schouders te zetten onder de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. Daar mocht ik mijn 'maiden speech' ten gehore brengen voor een groot publiek, hoofdzakelijk bestaande uit officieren en prominenten. Zoals dat in een prille relatie hoort, geloofde ik er ook 'echt' in, wat blijkt uit mijn nieuwjaarsbrief:

"In onze provincie zie ik weinig problemen ontstaan, want het doorbreken van de formele grenzen tussen graad, rang en stand, is al een flinke tijd geleden ingezet. Op vlak van 'all ranks' samenwerking mag de verenigde reserve van West-Vlaanderen zich een voorbeeld noemen voor het hele land. Bij de inzet van dit nieuwe jaar kan ik u niets anders wensen dan een onuitputtelijke energie, en een rijke creativiteit, om voort te zetten wat we samen zijn begonnen"

Nu, 10 jaar later, wordt nog lippendienst bewezen aan deze stelling; maar de relatie zit vast in routines en onverschilligheid. We zijn precies een 'oud koppel' geworden, dat zich geen illusies meer maakt over de mogelijkheid om de andere te veranderen, maar gewoon verder doet 'om de lieve vrede' te bewaren. De dynamiek en creativiteit zijn ergens zoek geraakt, in de toegenomen sfeer van onderlinge desinteresse. Elk heeft zich vooral toegespitst op zijn eigen streven. We zijn mekaar uit het oog en hart verloren.

Op zich is dat geen opwekkende vaststelling, en misschien is het ongepast om dat in het kader van de feestelijke inzet van een nieuw jaar  aan bod te laten komen. Maar het is evenzeer hypocriet om vrolijke wensen en beloften uit te wisselen als de feitelijke situatie helemaal niet rooskleurig is. Daarbij komt dat wij nog altijd geloven dat er beterschap mogelijk is. En, waar past zo'n boodschap van hoop beter dan op een nieuwjaarsdrink?

"Als wij overtuigd zijn van de noodzaak om de dingen 'anders' aan te pakken, en bereid zijn om daar de nodige energie in te investeren, moet het haalbaar zijn om het huidige gevoel van malaise om te bouwen tot een positieve 'drive', waar we allemaal beter van worden. Dat lijkt mij een hoopvolle gedachte"

Er is slechts een handjevol onderofficieren aanwezig op deze nieuwjaarsreceptie. Dat is niet helemaal buiten de verwachting, want numeriek ligt het aantal officieren in de Reserve drie maal zo hoog als het groepje onderofficieren. Het doet me toch deugt om wat vertrouwde gezichten van kringleden te zien, bij het brengen van mijn uitdagende boodschap. Onze aanwezigheid laat zien dat we de zaak niet hebben opgegeven, maar evengoed dat we ook niet over ons heen laten lopen.

Voor mij vormt dit kleine contingent wapenbroeders ook een veilig toevluchtsoord voor de rest van de avond. Blijkbaar sluiten de huidige tradities nog naadloos aan op die van de Oude Grieken, waar Sophocles al schreef dat niemand houdt van de brenger van slecht nieuws. Misschien zit het enkel in mijn vertekende perceptie, maar het lijkt erop alsof de meeste aanwezigen mijn gezelschap liever uit de weg gaan, deze avond. Hoewel ik iedereen aan de deur heb begroet bij het binnenkomen, wordt deze beleefdheid niet geretourneerd door de meerderheid van de gasten, als ze bij het einde van de avond huiswaards keren.

Het is dus een avondje met veel emotie geworden. En het is toch verbazend hoe zelfs een groep rationele (reserve)kaderleden daar geen plaats kan aan geven. "Feelings are facts", leerde ik ooit tijdens een kaderopleiding. En nu hebben we een jaar tijd om daar iets zinnigs mee te doen. Als dat niet spannend is!?

Mijn allebeste wensen voor een vredevol en gezond 2013,

Vz Roo-West