"Less is More"

Last Post ceremonie in Ploegsteert, 5 juni 2015 

"Hopelijk wordt het morgen goed weer voor de soldaten" zei mijn grootmoeder soms. Waarop wij, met onze naieve kindergeest, benieuwd vroegen wat er dan wel te gebeuren stond op die dag. "Dat weet ik niet" zei mémé dan, "maar als het voor hen goed weer is, is dat ook zo voor ons". 

Hierbij mag niet uit het oog verloren worden dat het mens twee wereldoorlogen met bezetting heeft meegemaakt. De soldaten waarover zij sprak waren een realiteit uit haar leefwereld, en het gros daarvan waren dienstplichtige jongens uit het gewone volk. 'Goed weer' wensen voor deze troep, toonde een oprechte bekommerdheid met het soldatenvolk. Zij wist waarvoor ze nodig waren, en begreep dat de jongens dikwijls geen gemakkelijk bestaan hadden. Haar grapje was dus zeker geen spot, maar een uiting van de vanzelfsprekende bezorgdheid die haar generatie koesterde voor het leger van de natie. 

Als wij, met de Kring, een militaire representatie doen, proberen we ook dat 'volksgevoel' te versterken. In de huidige politiek lijkt alle overheidsinzet te draaien rond 'efficiëntie' en (vooral) besparing. Enkel in de directe uitvoering van de core - business mag nog geïnvesteerd worden, en dat nog liefst binnen een afgeslankte budgetaire enveloppe. Dat een leger een essentieel deel is van een samenleving, en niet zomaar een op zichzelf bestaand 'bedrijf', wordt gemakkelijk uit het oog verloren. Meerdere voorvallen leren ons dat de bevolking affectie voelt voor de jongens en meisjes in uniform. Denk maar aan de positieve uitingen van de man in de straat op de recente bewakingsopdracht in de grote steden. Of, het enthousiasme waarmee duizenden deelnemers aan de vierdaagse van de IJzer, jaarlijks de militaire ondersteuning lof toewuiven. Of, op kleinere schaal, het vriendelijke onthaal dat ons te beurt valt bij  lokale representaties.

Aanwezig zijn, in stijl, staat voor ons hoog op de agenda. Het aantal keren dat we in beeld komen bij (relatief) kleinschalige manifestaties, is spectaculair toegenomen in de laatste jaren. Toch is dit geen vanzelsprekend automatisme geworden, dat ons aanzet om bij ieder willekeurig project aanwezig te zijn. Elke gelegenheid wordt nauwgezet geselecteerd. Niet enkel beschikken wij niet over de mankracht om overal op te treden, maar we zoeken ook bewust de plaatsen op waar we 'een verschil' kunnen maken. "Less is More", is voor ons meer dan een holle leuze.

Het weer hebben we daarbij niet voor het uitkiezen. Zoals mijn grootmoe het al zei "hopelijk wordt het goed weer voor de soldaten". Uiteindelijk moet er toch gewerkt worden met de omstandigheden zoals ze zich aandienen. Voor ons uitstapje naar Ploegsteert, lieten de weergoden niet in hun kaarten kijken. Na een snikhete dag, werd onweer met hagel en rukwinden voorspeld in de avonduren. Aangezien de gure weerscondities afkomstig waren van over de Franse grens, mochten we er recht naartoe bollen. Samen in een carpool is het wel meer bemoedigend om de elementen te trotseren, dan als eenzame chauffeur. In ieder geval was de stress bijzonder draaglijk, terwijl ons vehikel over de kletsnatte snelweg in filetempo, door wind en hagel voortploegde. Een situatie die zich trouwens na een kwartiertje bijna compleet oploste, met uitzondering van de ietwat dreigende, grijze hemel. Een uiterst geschikt weerdecor voor een ingetogen plechtigheid.

Voor de gelegenheid hadden wij toch enkele speciallekes op het programma. De vlag van de vriendenkring mocht nog eens op het appèl verschijnen. Het is wel iets bijzonders om met de eigen kleuren te kunnen uitpakken (ook al is het vaandel niet onze eigendom). Ook niet echt van ons, maar toch bijzonder gewaardeerd, was onze bloemendraagster. Een kersverse collega - onderofficier, die helaas nog niet over een service dress beschikt, maar met gepaste ernst en beroepfierheid de honeurs heeft waargenomen om de krans aan te brengen. Als zij er later nog zin in heeft is ze zeker welkom voor een redo in uniform.   

De ceremonie heeft zijn gekende koers gelopen, en wij hebben er ons aandeel in gedaan. Het blijft pakkend om de exhortation te aanhoren en de laatste woorden mee op te dreunen: "We will remenber them". Een prachtige uitdrukking, die aangeeft dat solidariteit en medeleven over alle tijden heen bestaat.

De plechtigheid wordt besloten met het tekenen van het gastenboek en het minder formele kennismaken met de locals. Vooral dat laatste is altijd een hartverwarmende bezigheid. Die van het zuiden zijn toch een stuk minder koel dat wij, noorderlingen. Het geeft niet welk weer het is. Hier is het precies altijd een graadje 'warmer'.

Zoals de traditie dicteert, hebben we onze uitstap afgerond met een glas van het plaatselijke gerstenat in l'Auberge. Daar hoort ook een vriendschappelijke babbel bij, tussen pot en pint. Met een flinke kringdelegatie, naasten en sympathisanten, is dit altijd een onderdeel van de avond dat zeer in de smaak valt. De perfecte afronder voor een perfect optreden. We waren er graag bij.

"Doe mij nog maar een Queue"