Pas de deux
03 Juni 2016

Last Post in Ploegsteert

Toen ik nog student was, vroeg een professor aan de klas om hem met woorden uit te leggen hoe je per fiets moet rijden. Een lepe vraag, natuurlijk, waar geen sluitend antwoord op mogelijk is. Maar er werden toch heel wat verdienstelijke pogingen gelanceerd uit de banken van het auditorium. Zelf mocht ik daar aan bijdragen door het aanbrengen van de (volgens mij) 2 essentiële voorwaarden voor het fietsen; namelijk: voorwaardse beweging maken & "vertrouwen" hebben. Wellicht omwille van zijn cryptische aard, kreeg het laatste element nog wat extra  aandacht van de docent. Op zijn verzoek legde ik het concept vertrouwen verder uit als een gemoedstoestand waarbij het niet noodzakelijk is om na te denken over het eigen handelen. De fietser moet er zelf in geloven dat het zal lukken. Als dat vertrouwen er niet is, wordt fietsen erg moeilijk (stel je voor: rechtop blijven staan op 2 smalle bandjes).

Binnen de militaire wereld heb ik kennis gemaakt met het afforisme: "Vertrouwen is goed, controleren is beter". Als ik het mij correct herinner, stond dat geafficheerd op de deur van de provinciale schietstand. Er is uiteraard wel iets te zeggen voor deze uitspraak, maar het is wel een principe dat energierovend is. Zeker voor iemand die een leidende functie heeft. Als je permanent moet controleren wat je ondergeschikten doen, zal het je veel extra werk kosten.

Tussen pot en pint komt het concept 'vertrouwen' regelmatig ter sprake in de toogbabbels van reservisten. We kennen allemaal kaderleden en collega's die we onvoorwaardelijk zouden volgen bij een militaire actie. Evengoed durven we ook al eens prognostieken maken over de overlevingskansen van collega's die niet ons vertrouwen verdienen. Ja, vertrouwen heeft duidelijk een vitale plaats in de militaire omgeving.

Ook in andere situaties speelt 'vertrouwen' een voorname rol, als het op samenwerking aankomt. Het uitstapje naar Ploegsteert met onze tweemans-delegatie (Vz & Secretaris) is daar een mooie illustratie van. Gesterkt door de sympathie van heel wat kringleden, die om allerlei redenen verstek moesten laten, zijn Marc en ik de jaarlijkse afspraak aan het monument toch nagekomen. Geen simpele opdracht, omdat de voorspelde verkeershinder ons heeft gedwongen om zeer vroeg op pad te gaan. Voor mij is het een snelle kledijwissel geworden bij thuiskomst van het werk, om daarna direct naar het zuiden (van de provincie) te koersen. Toch heeft het meer dan anderhalf uur gekost om op bestemming te geraken. Aangezien ik niet in het bezit was van de gerbe, kon ik ter plaatse niets anders doen dan wachten. Het is altijd een beetje verontrustend om het uur van de (stipte) plechtigheid te zien naderen, als je er alleen voorstaat. Toch heb ik er vertrouwen in gehad dat Secretaris en bloemen de deadline zouden halen. Het is uiteindelijk allemaal krap minutenwerk geworden, maar onze delegatie heeft er in schoonheid haar ding kunnen doen. Zoals gewoonlijk hebben we daarvoor ook de nodige blijken van appreciatie mogen ontvangen. Knappe vrouw, trouwens, die burgemeester (of is dat een burgemeesteres?)

Onze Kringvlag is in de auto blijven liggen, aangezien we de functie van vaandrig niet in cumul konden nemen. Het zou wel mooi geweest zijn om ook onze kleuren tussen de vaandelopstelling te etaleren. Maar goed, er komen nog gelegenheden.

Buiten de verwachte Belgische driekleuren, waren er ook Franse en Engelse vlaggen van de partij. Opvallend hierbij vond ik de jonge Britse 'scout' die fier zijn bijdrage deed aan de vlaggenpresentatie. In de UK beginnen ze toch vroeg met de bewustmaking van de eigen nationale identiteit. Bij ons lijkt dat amper denkbaar. Benieuwd hoe de jonge vaandrig zich voelt na de Brexit? Vaderlandse trots? Of toch een beetje aarzelend, na zijn ervaring met de herdenking van het bloedige slagveld dat Europa was toen iedere natie zijn eigen koers volgde?

Enfin, alles is goed afgelopen niettegenstaande de uitdagende condities. Het weer was prima; het gezelschap was goed; we hebben nieuwe mensen leren kennen; de Queue smaakte (naar meer); onze krans was opvallend mooi; de plaatselijke prominenten zien ons graag komen; ons optreden was voorbeeldig. De weg naar huis was precies korter dan de heenreis. All in the mind, natuurlijk. Maar het is wel tekenend voor het goede gevoel dat ik aan deze uitstap heb overgehouden.

Ah, en voor diegenen die zich vragen stellen bij de titel van dit verslagje: "pas de deux" is een dansterm die refereerd naar een choreografie die met twee personen wordt uitgevoerd. Geen gemakkelijke oefening, naar het schijnt. Iets wat niet lukt zonder wederzijds 'vertrouwen' tussen de partners. Vandaar ...

Vz@ROO-West