O, dierbaar België

Te Deum Brugge; Nationale Feestdag 2015 

Op de Nationale Feestdag krijg ik wel eens het gevoel alsof ik in een "Mission Impossible" aflevering zit (de originele serie uit de jaren '60). Ik ga op stap met mijn eigen missie voor ogen, en ontmoet soortgenoten die met hetzelfde bezig zijn. Ondertussen lijkt de hele omwereld zich niet bewust van wat er gebeurt. Iedereen is gewoon met zijn eigen ding bezig, zoals dat past op een vrije dag. Voor mij zijn er regels te respecteren, aangezien ik mijn uniform heb aangetrokken. Er is een opdracht te vervullen. ...

Complex is het niet, want ondertussen hebben we een ruime ervaring met het protocollaire kader van het Te Deum -gebeuren. Rendez - vous aan de kathedraal op het voorgeschreven uur; een korte instructie van RSM Peter Stassen; de kerk betreden en de aangeduide plaatsen innemen; kennis maken met de buren; gefluisterde analyse maken van het spektakel (wie is wie,  wat doen ze, en waarom); meevolgen met het gezongen gebed; kerk verlaten en stoet vormen; optocht met muziek naar de Burg en plaatsnemen op de tribune. Daar gezeten, beluisteren we de redevoeringen van een stadsmandataris en de voorzitter van het AVBOS. De Fanfare van Steenbrugge zorgt voor de muzikale omlijsting en de vaandeldragers presenteren fier hun kleuren. 

Daarna schuiven we netjes aan met de andere prominenten voor een natje en een droogje, en wat netwerking. Dat is een uitstekende gelegenheid om op de hoogte te blijven van wat er reilt en zeilt in het verenigingsleven en bij de officiële instanties.

Bij verschillende aanwezigen is het Militaire Defilé (op TV) voorzien in de planning van deze feestdag. Ook bij mij is dat een vast onderdeel van de dag. Als de receptie naar zijn einde loopt, en we samen met de maten door de stad stappen op weg naar de auto, vormen we een doelwit voor fotograferende toeristen die de couleur locale willen vastleggen. Achteraf, leer ik uit een Focus - reportage dat toeristen het hele gebeuren (de optocht naar de Burg) intrigerend en leuk vinden. Blijkbaar zijn ze zich niet echt bewust van onze Nationale Feestdag, maar is het wel een opsteker zodra ze begrijpen waarover het gaat. Ietwat ongelukkig, maakt de focus-reporter een letterlijke vertaling van de gelegenheid als "the national holiday", in plaats van het correcte "Independence Day". Enfin, wij hebben alvast ons deel gedaan om als geuniformeerd toeristen-snoepgoed de formeel feestelijke sfeer van de dag te onderstrepen. Niet zo spectaculair als bij onze grotere buurlanden, maar we zijn opgemerkt.

De uitzending van het militaire defilé was in ieder geval dik in orde, dit jaar. De commentatoren waren goed onderlegd, en deden heel hard hun best om hun toelichtingen synchroon te laten lopen met de snel wisselende beelden. Eerlijk, volgens mij was dit een van de beste verslaggevingen ooit. Het beeldmateriaal was trouwens ook voortreffelijk.

De enige dissonant in het hele 'feest' was de opvallende afwezigheid van de Vlaamse excellenties. Minister Presidenten en kamervoorzitters van de federale, de Brusselse en de Waalse regio waren present om de Koning te begroeten. Het Vlaamse landsgedeelte hield zijn zonen thuis. Terecht stelde professor Marc Van den Wijngaert (commentator) de diagnose van dit incident als een: "misbruik van mandaten om een partijstandpunt uit te dragen". Met dergelijke pallieterstreken heb ik het ook moeilijk. Wie een mandaat aanvaardt (van het volk) volgt de voorgeschreven regels, en laat zijn persoonlijke opinies thuis. Dat is 'de' regel voor alle mandatarissen en functionarissen van hoog tot laag. Als ik mijn uniform aantrek (en bijhorende verantwoordelijkheid aanvaard), dan ga ik in houding staan voor alle volkshymnes en groet voor nationale volksliederen en de Europese ode. Dat heeft niets te maken met mijn persoonlijke gevoelens ter zake. Dat is gewoon de consequentie van het aanvaarden van een publieke functie.

Maar goed; mijn verontwaardiging is toch enigszins geblust door de communicatie met mijn dochter (en kringlid) aan de andere kant van de wereld (Alaska). Als minderheidsgroep (2 Belgen) aan boord van een Nederlands schip (ongeveer 300 bemanningsleden), heeft ze ons kleine landje toch op de kaart weten te zetten. Er is zowaar een flinke taart aan te pas gekomen, in onze nationale driekleur, waar de meeste officieren een hapje van hebben meegesmuld. En ... hoewel de foto onvoldoende resolutie heeft om het te zien, heeft dochterlief de hele dag haar KNUROO pin opgestoken. Ha, da's pas internationale activiteit, me dunkt.

Zoals ieder jaar is de Nationale Feestdag voor mij een dag om wat te mijmeren over onze Belgische identiteit. In eigen land is dat meestal geen aanleiding tot grote trots (met uitzonderingen), maar als we internationaal gaan, komt dat toch op de voorgrond. Ja, de wereld kent ons! Zelfs zonder de wereldoorlogen.

"Daar heffen we graag een glas (van eigen bodem) op"