Te Deum Brugge 2017

Herken je het gevoel dat je ervaart als je over de Belgische grens rijdt na een reis in het buitenland? Een geruststellend gevoel van "thuiskomen". Terug op vertrouwde grond, waar je de regels en gebruiken kent. Het is daarom geen paradijs of de ideale wereld. Het is 'gewoon' een plek waar je jezelf kan zijn en waar de omgeving herkenbaar en voorspelbaar is.

Dat gevoel probeer ik altijd op te duikelen uit mijn meest intieme beroerselen, tijdens de Nationale Feestdag. Er blijven dan nog 364 dagen over om te kankeren en te zeuren over alles wat er misloopt in dit Belgenlandje. Maar op onze Independence Day wil ik vooral stilstaan bij de tevredenheid die ik ervaar om erbij te horen; mijn brokje land op de wereldbol; mijn veilige haven in een woelige wereld. ...

Mijn dochter, die jobsgewijs vooral in het buitenland verblijft (Maritiem Officier bij de Holland America Line), ervaart dat gevoel nog veel sterker. Het moet dus niet verbazen dat ze bij gelegenheid van onze Nationale Feestdag haar teennagels in een Belgische tricolore combinatie schildert. Als het even lukt komt ze ook graag mee naar de viering ervan in Brugge. Het is natuurlijk wel een vader-dochter-ding, maar er zit toch een flinke portie vaderlandse fierheid bij.

Opvallend dit jaar, is de ruime aanwezigheid van militaire uniformen bij de plechtigheden. Dat is al anders geweest. Met onze Kring alleen al, vullen we 4 stoelen in de onderofficierensectie, en er is een evenredig tal aan reserveofficieren te tellen. De Reserve levert haar bijdrage zoals het hoort. Maar er zijn ook heel wat andere bekende gezichten aanwezig die uitnodigen voor een informele babbel. Er hangt natuurlijk een formele plechtstatigheid rond deze bijeenkomst. Toch is er zeker ruimte voor losse uitwisseling van bemerkingen, ideeën en gedachten. Op die manier wordt het ook iets 'feestelijks', wat passend is bij de geest van het opzet.

Voor de geroutineerde deelnemers is het verloop van het gebeuren een vertrouwd gegeven. Samenkomst aan de kathedraal rond 10.30h, met even de tijd voor kennismaking en een luchtige babbel. Op order van de provinciale RSM worden de voorbehouden plaatsen ingenomen in de kerk. Met dreunende orgelmuziek kunnen we genieten van de binnentredende hoogwaardigheidsbekleders in hun traditionele uitdossing (van de intrigerende toga's en hoedjes bij de rechterlijke macht tot het studentikoze schouderlint van de wetgevende gezagsdragers). Het roept bij mij altijd een soort catwalk gevoel op, waar gefluisterde commentaren onder de toeschouwers gepast en verwacht zijn. Uiteindelijk sluiten de kerkelijke prominenten de stoet en kan de viering beginnen. Twintig minuten gebed en gezang, afgerond met de nationale hymnes.

Bij het verlaten van de kerk wordt de stoet gevormd voor de optocht naar het stadhuis. Muziekkorps voorop, gevolgd door de vlaggen en de vertegenwoordigers van de vaderlandslievende verenigingen (in blauw en grijs stads-uniform). Daarna komen de prominenten en de militaire vertegenwoordigers. De sympathisanten sluiten de kolonne (misschien zitten er ook enkele partners bij, die de traditie van de marketentsters in ere houden). Het hele defilé eindigt op de Burg, waar plaatsgenomen wordt op de tribune. De vaandels worden opgesteld en er volgen toespraken van de Eerste Schepen en de voorzitter van AVBOS (Maurice). Het eerste wordt een (voorspelbaar) verkapte reclameboodschap voor de Stad Brugge en het laatste is een pittige oproep tot meer vaderlandse trots/fierheid. Applaus voor beide sprekers. Groet voor de nationale hymnes en dan tussen de haag met vaandrigs naar binnen in het stadhuis voor de receptie, waar we ons het nationale product bij uitstek laten smaken.

Voor het lobbywerk uit vervlogen tijden, is geen plaats meer bij deze babbel tussen pot en pint. Maar het blijft wel een uitgelezen ontmoetingsgelegenheid met interessante mensen. Zo maken we kennis met de nieuwe Korpsadjudant van het Provinciale Militaire Commando: AJM Mario Matton. Het leggen van dit soort contacten is op zich al waardevol genoeg om onze deelname aan dergelijke plechtigheden te verantwoorden. Daar komt nog bij dat we mekaar als militair tegenkomen, wat minder evident is tijdens onze dagdagelijkse bezigheden. Het is méér dan een uniform dragen. Er gebeurt ook een identiteitswissel. Maar om dat te begrijpen moet je waarschijnlijk een reservist zijn.

Thuisgekomen heb ik de feestelijke stemming nog wat verder gezet met hapjes en een interessante bierselectie. Klaar voor het militaire defilé op de TV. Het detachement reservisten dat dit jaar weer eens mocht meedoen, heeft het niet slecht gedaan. Toch heb ik er weinig bekende gezichten in gezien. Misschien zijn dit de mensen die binnen de verschillende eenheden goed werk leveren, maar zich minder laten zien op publieke bijeenkomsten? Het waren blijkbaar ook vooral officieren, en daar ken ik er al wat minder van. Enfin, iedereen levert zijn bijdrage op de manier die hij best beheerst. Voor mij is dit een fijne dag geweest, met veel interessante contacten en boeiende indrukken.