Generaties

Herdenkingsplechtigheid 7^de Linie aan het Uniebrugmonument

Mijn overgrootvader aan vaderskant heette Miel. Het huis waar hij gewoond heeft weet ik staan. Daar stopt mijn kennis. Een snel rekensommetje leert mij dat hij te oud moet zijn geweest voor oproeping in 1914, en dat hij de oorlog dus niet uit de loopgraven heeft waargenomen. Het leven onder de Duitse bezetting was natuurlijk ook geen pretje. ...

Kristof Jacobs bezit een set medailles die aan zijn overgrootvader werden toegekend voor zijn dienst bij het 7^de Linie, dat medeverantwoordelijk was voor het afstoppen van de Duitse opmars tussen 17 en 24 oktober 1914. Hij bediende een mitrailleur en heeft deel genomen aan de gevechten in de omgeving van de Uniebrug. Als jongeling uit het niet bezette gebied (De Moeren/Les Moëres) werd hij gerecruteerd om het verzwakte 7^de Linieregiment, op terugtocht uit Antwerpen, te versterken. ...

De lotgevallen van onze overgrootouders liggen ver achter ons. Terwijl we het hoofd boven water houden in een tijd waar alles razendsnel evolueert, lijkt het zinloos om vast te houden aan 'oude' historie. Dat waren immers 'andere tijden', die geen vergelijk kennen met onze moderne wereld. Of toch ...

Als ik foto's of prenten bekijk van mensen die leefden in het begin van vorige eeuw, dan zien die er net uit als wij. Zeker als er bloedverwantschap mee gemoeid is. Alleen de omstandigheden waarin ze leefden waren anders. Voor de rest deelden ze dezelfde emoties, verleidingen en verzuchtingen zoals wij. Ook bij de toenmalige soldaten was dat niet anders. In se gewone jongens die meegetrokken werden in iets wat veel groter was dan hun eigen, kleine, bekende omgeving. Iets monsterachtigs, met proporties waar wij vandaag nog amper de omvang van kunnen begrijpen. Toch vonden deze  mensen van toen een manier om deze onderdompeling een plaats te geven in hun bestaan. 'Coping' zouden we dat nu noemen.

Kristof leest een stukje tekst over de tactische en operationele ontwikkelingen bij de strijd aan het front Niewpoort-Diksmuide in 1914. Hij doet dit met de precisie van een auteur, maar ook met de emotie van een achterkleinzoon. Tijdens zijn verhaal verdwijnt het herfstzonnetje achter een grijze wolkenmassa en vallen de eerste druppels over de opgestelde toeschouwers. Het is alsof de natuurelementen het dramatische effect willen onderstrepen. Ergens in de geest van de 25 aanwezigen bij deze herdenkingsplechtigheid zal een gewetensstemmetje gefluisterd hebben dat het 100 jaar geleden een stuk erger gesteld was met de omstandigheden op deze plaats. We laten ons dan ook niet afschrikken door een milde bui.

 Als de historische vertelling op zijn einde loopt laat ook onze geluidsinstallatie het eventjes afweten. Gelukkig hebben we een life trompetter beschikbaar die de situatie redt met het signaal "geef acht", waarop de vlaggen hun groet brengen. Als voorzitter van de Kring maak ik van deze gelegenheid gebruik om onze krans aan de voet van het standbeeld te deponeren. Op de achtergrond zet de trompet de Last Post in. Helder drijven de ontroerende klanken over het IJzerlandschap. Schuilende fietsers aan de overkant van de brug starten spontaan een waarderend applaus.

De technische problemen lijken van voorbijgaande aard en de plechtigheid krijgt een vaderlandslievende finale met onze Nationale Hymne. Terwijl we daar samen in de regen staan, voelen we ons verbonden. Niet enkel met elkaar, maar ook met de jongens die op deze plaats veel ergere ongemakken moesten doorstaan.

Daarmee loop het buitengedeelte van de bijeenkomst op zijn einde. Iedereen wordt uitgenodigd voor een babbel en drankje in de Newport Times. Nakaarten is belangrijk bij dit soort plechtigheden. Er moeten indrukken uitgewisseld worden, motieven toegelicht en verbondenheid gesmeed. Daar is een praatcafé als de Newport Times bijzonder goed voor geschikt. Doe daar nog een Ensorbiertje bovenop en wat hapjes, en de conversatie start vanzelf.

Dit is ook de uitgelezen kans om mijn voorzittersrol even extra uit te baten met verduidelijking bij het doel van het opzet. Als regionale Kring van de Koninklijke Nationale Unie der Reserveonderofficieren, is het onze opdracht om de missie die op nationaal niveau is vastgelegd tot realisatie te brengen. Één van de belangrijkste doelstellingen van de vereniging is het 'verstevigen van de band Leger-Natie'. Door onze deelname aan commemoratieve plechtigheden 'tonen' we de aanwezigheid van Defensie binnen onze samenleving.  Niet enkel op vandaag, maar ook doorheen de geschiedenis van onze natie. Onze jeugd heeft recht op het gevoel van samenhorigheid dat ontstaat uit een nationale identiteit, want iedere mens zoekt aansluiting en steun. Zeker in tijden waar boodschappen van angst (terreur, opwarming van de aarde, ...) en onveiligheid  de teneur zijn, is er grote behoefte aan verbondenheid. Daarin wil ik, zonder enig politiek motief, onze Premier bijtreden: "Onze verbondenheid is groter dan onze verschillen"

De plechtigheid werd uitvoerig gefotografeerd door belangstellende fotografen. Hun beeldmateriaal is te vinden op de volgende link.

Er is ook een overname van dit artikel op WO1.BE -GREATWAR.BE of een korte beeldverslaggeving gemaakt op de site van WO1.BE -GREATWAR.BE