De aanwezigheid van een biker-club uit het Gentse zorgt voor wat tegenstrijdig sentiment. Het blijft een dubbelzinnige ervaring om geconfronteerd te worden met een groep mensen die kiest voor aansluiting bij een subcultuur die omgeven is door een aura van geweld en criminaliteit, maar vanavond instapt in een sereen huldebetoon aan de slachtoffers van het grootste mega-geweld dat ooit onze regio teisterde. Misschien is het precies hun bedoeling om het eerder genoemde maatschappelijke vooroordeel te doorbreken met hun optreden. Maar dan doen ze dat toch op een onhandige manier. Een beperkte delegatie, bestaande uit  4 à 5 van hun meest presentabele leden, zou beslist een betere indruk hebben gemaakt op de omstanders dan een troep van een dertigtal ruige gasten die zich tussen de menigte dringt. Ik vraag mij af welke impressie de internationale delegaties, uitgedost op hun paasbest in traditionele uniformen en ornamenten, hieraan zullen overhouden.

In ieder geval strekt het de mensen van de Last Post Association tot eer dat ze zich niet laten verleiden door vooroordelen,  en iedereen de kans gunnen om aan het eerbetoon deel te nemen. 

(foto: Dirk, Marc en Didier zijn op de afspraak)

De plechtigheid is indrukwekkend. Maar even verbazend is het om vast te stellen hoe snel de menigte zich weet te verspreiden na afloop van de voorstelling. Wij blijven meestal nog eventjes nakaarten met de copains, en pikken hier en daar een foto-opportuniteit mee voor de toeschouwers (uniformen zijn blijkbaar nog in trek bij fotoliefhebbers). Daarna gaan we rustig op zoek naar een etablissement waar we droog zitten en een welverdiende pint kunnen nuttigen, terwijl we nog wat nakaarten over de prestatie van de avond. Het zijn niet enkel de bloemenleggers die zorgen voor de uitstraling van dit gebeuren. Iedereen die hier in uniform verschijnt, draagt bij aan de plechtstatigheid van de herdenking. Als gebaar naar onze Britse buren is dit een onbetaalbaar  stukje Public Relations. Dat is zonder twijfel iets waar reservisten goed in zijn.

(foto: Bloemenhulde door drie componenten)

We drinken een paar pinten op kosten van de Kring, en besluiten dat het goed is geweest. Ik vind het jammer dat ik niet de gelegenheid krijg om met iedereen een babbeltje te slaan, want ik ben wel benieuwd naar het wel en wee van de leden die maar af en toe eens opduiken. Er zijn nu eenmaal niet zo veel gelegenheden waarop we elkaar ontmoeten. Toch blijken wij (van horen zeggen) één van de meest actieve kringen te zijn.

We zijn weer eens een avondje samen uit geweest. We zijn duidelijk 'in beeld' geweest. De sfeer was goed, en de solidariteit voelbaar. Er zit beslist nog heel wat energie in de Westvlaamse reserveonderofficieren, en dat zullen we koesteren. 

Het lijkt helemaal niet spectaculair om met de maten een stukje traditie en ritueel ten uitvoer te brengen. Een moment gecoördineerd samen optreden ter ondersteuning van een manifestatie die honderden toeschouwers trekt. Heel even representatief aanwezig zijn voor het land en het leger waarvoor we ons hebben geëngageerd. Voor de buitenstaander kan dit een fait-divers lijken, maar voor ons gaat dit veel dieper. Om het te omschrijven zou ik minstens nog een halve bladzijde moeten vullen met woorden die nooit helemaal het correcte gevoel zouden vertolken. Dit is iets wat moet ervaren worden om het goed te begrijpen (zoals het effect van een doedelzak onder de Menenpoort).

Volgend jaar doen we dit opnieuw. Het zou fantastisch zijn om nog eens alle componenten op een rij te kunnen voorstellen bij de bloemenhulde, maar we zullen ons behelpen met de middelen die er zijn. 

See you there?

PS: We zijn ook goed in beeld op de foto's die te vinden zijn op de site van de Last Post Association

Vz@roo-west.be