Voor de
liefhebbers van
commemoratieve bijeenkomsten ondersteund door klaroengeschal, bestaat
de mogelijkheid om dagelijks aanwezig te zijn bij de “Last
Post” aan de Ieperse Menenpoort. Iedere avond om 20.00h
blazen
leden van de lokale brandweer er het muzikale sluitstuk van de dag, ter
herinnering aan de duizenden soldaten die het leven lieten in de
verschrikking van de eerste wereldoorlog.
Hoewel dit algemeen bekend is, en warm aanbevolen door diegenen die het
hebben meegemaakt, is het voor velen onder ons niet vanzelfsprekend het
initiatief te nemen om het ook eens te beleven.
Als de gelegenheid zich
echter aanbiedt om het in groep te doen, wordt dit al beter
realiseerbaar. Het kon dus niet uitblijven dat we dit evenement eens
gingen bijwonen in kringverband. Wat aanvankelijk een idee was voor een
informeel bezoekje aan een toeristische attractie is echter snel
gegroeid tot een formele aanwezigheid (in uniform) op de eerste rij.
Voor de gelegenheid is zelfs het oorspronkelijke vaandel van het
verenigde reservekader van West-Vlaanderen uit de kast gehaald.
Op 30
september 2006 staat een delegatie reserveonderofficieren, gesteund
door de collega’s officieren paraat aan de Menenpoort. Het
voordeel van deelname op formele wijze is natuurlijk dat je er
“middenin” staat. Als er een massa toeschouwers
komt
opdagen, zoals dat voor deze gelegenheid het geval is, ben je verzekerd
van een goed plekje op de eerste rij. Partners en andere genodigden die
ons vergezellen vinden ook een plaatsje dicht bij het actieve gebeuren.
Op een doordeweekse dag is het niet echt druk onder de Menenpoort. Maar
de aanwezigheid van een (oud) “Fusiliers
Regiments”-delegatie uit de UK verhoogt natuurlijk de
aantrekkingskracht. Tot mijn verwondering staan ook heel wat niet
aangekondigde groepen en verenigingen op het programma voor de
bloemenhulde. Rondom ons is het engels de dominerende taal.
Gelukkig hebben we het vaandel meegebracht, want in contrast met de
talrijke deelnemers aan de bloemenhulde voelt het alsof wij met lege
handen zijn gekomen. In de toekomst moeten we daar rekening mee houden.
Hoewel het focus van de plechtigheid zich situeert rondom de
brandweermuzikanten die de Last Post ten gehore brengen, hebben de
Engelsen hun eigen audio-effecten meegebracht. De Drum Band van de
Warwickshire Fusiliers geeft een stukje van zijn repertoire ten beste.
Het is rechtuit griezelig wat zo’n percussiesessie kan
teweegbrengen. Al bij al hebben slaginstrumenten toch een beperkt
muzikaal bereik. Maar het is alsof je de kracht (emotie) die erdoor
wordt opgeroepen over je ruggengraat voelt kruipen. Zelfs met weinig
fantasie kun je begrijpen waarom de trommel onlosmakelijk verbonden is
met de slagvelden van weleer. Het ophitsende ritme, de indringende
resonantie, … dat drijft een losse troep tot een harmonieuze
eenheid. Wauww!
We staan in de houding; we groeten; we staan in rust; we accepteren de
dank van de organisatoren en het publiek.
Een kleine conversatie met de
engelse deelnemers kan er hier en daar ook af. We houden er algemeen
een goed gevoel aan over, en gaan hierover nog wat nakaarten op een
terrasje met een frisse pint.
Aangezien “Quick
Respons” nog
maar net achter de rug is domineert dit onderwerp als snel de loop van
het gesprek. Dit roept voor mij herinneringen op aan de glorieperiode
van de reserve. Tijdens de maandelijkse schietoefening ging het precies
zo. Eerst een “activiteit”, en daarna nakaarten
over onze
militaire ervaringen tussen pot en pint. Het heeft onze geest van
onderlinge verbondenheid meer gestimuleerd dan welke competitie of
oefening ooit.
Als we dat kunnen dupliceren met een “Last
Post” en een pint, dan is dat beslist de moeite waard en voor
herhaling vatbaar. De volgende keer doen we er wel een bloemenkransje
bij.
Aangezien de reserveofficieren al zoiets op hun programma hebben
kunnen we gemakkelijk aansluiten bij dit initiatief. De ene keer
steunen wij hun bloemenhulde, de volgende keer doen zij dit voor ons.
Dat geeft ons in ieder geval twee keer per jaar de gelegenheid om
formeel deel uit te maken van deze aangrijpende traditie. Maar dat
staat natuurlijk niet in de weg dat iedereen het als toeschouwer kan
meebeleven op iedere willekeurige dag van de week.
Voor het programma
en sfeerbeelden kun je terecht op de volgende websites:
