Kringmaaltijd 2007: “Respect”

    Drieëndertig inschrijvingen voor onze kringmaaltijd is beslist een respectabel getal. Rekening houdend met een stagnerend lidmaatschap, ligt de klemtoon van onze activiteiten al een tijdje niet meer op de kwantiteit, maar des te meer op de kwaliteit.

Een strategie die vruchtbaar blijkt. Het groepje quasi-vaste klanten voor de kringmaaltijd bevestigt in ieder geval de waarde van de gekozen formule. Een aangroei van dit aantal kan wijzen op een toegenomen belangstelling voor ons aanbod, en bewijst dat we op het goed spoor zitten. Het thema voor deze kringmaaltijd was “solidariteit”; en dat hebben we gevoeld.

Voor het vierde jaar op rij zijn de salons van het kasteel Tudor het decor voor de kringmaaltijd. Dat is dus al een beetje vertrouwd terrein; zelfs voor onze nationale voorzitter, die ons hier al voor de tweede keer komt vergasten (eerste keer in 2004).

    Door zijn vroege aanwezigheid kan hij nog getuige zijn van de voorbereidingen die worden getroffen om de gasten in een gepaste sfeer te brengen. Een selectie uit onze trofeeënkast wordt voor de gelegenheid uitgestald in de receptieruimte; sporen van een roemruchtig verleden. Een projector zorgt voor een overzicht van onze meer recente exploten. We blijven immers niet op onze lauweren rusten. Met wat creatief inzicht is er altijd wel een nieuwe uitdaging te vinden voor de gemotiveerde reservist.

    Niets levert echter een grotere bijdrage aan de “ambiance” dan de aanwezigheid van toffe kameraden. Het duurt dan ook niet lang of de ontvangsthall vibreert met een gezellige drukte van conversatie en emotie. Voor de anciens is het een weerzien van de oude, vertrouwde bekenden; voor de nieuwelingen een boeiende kennismaking met de verenigde reserve. Voeg daar nog wat hapjes en een lekker aperitiefje bij, en de cocktail is compleet.

    Tegen de tijd dat we aan tafel gaan is iedereen al in opperbeste stemming. Wat niet belet dat er nog plaats is voor een kleine, formele onderbreking die noodzakelijk is bij de kringmaaltijd: de heildronk op de Koning.

    Het hoort ondertussen tot de traditie dat op dit moment de voorzitter even in de spotlight mag om een kleine introductie te doen van het plechtige gebeuren. Vertrekkend van een speels citaat uit het boekje “De kleine Prins”, wordt een betoog opgebouwd dat oproept om de solidariteit in onze maatschappij nieuw leven in te blazen. Inzet voor anderen geeft trouwens zin aan ons bestaan. Als reservisten zijn wij een mooi voorbeeld van “eenheid in diversiteit”.

    We komen uit diverse achtergronden en carrières, maar zijn bereid om samen een (militaire) eenheid te vormen die zich inzet voor de belangen van de natie. Dit engagement drukken we uit door het uitbrengen van de heildronk op het staatshoofd.

    De receptiefase wordt afgesloten met een groepsfoto op de trappen van het kasteel. Dit levert een formeel, maar toch ook vrolijk tafereel op dat we samen met onze heilwens opsturen naar de Vorst. Het moet niet altijd crisis en bittere ernst zijn die hem wordt voorgeschoteld.

    Voor het verdere verloop van de avond laten we het meeste protocol achterwege, en rekenen op het spreekwoordelijke gezonde verstand van de aanwezigen. Hoewel we geen echte eretafel hebben voorzien, komen de bijzondere gasten van het feest toch bij de voorzitter aanzitten. Voor onze nationale voorzitter lijkt dit de logische plaats. Voorzitters hebben elkaar nu eenmaal veel te vertellen.  Ons jongste lid, Marc Leniere, past ook goed in dit gezelschap. In feite zou hem, als jongste onderofficier, de taak toekomen het menu voor te lezen. Maar omdat het zijn eerste keer is, besluiten we om Benedict Braet nog één laatste keer de honneurs te laten waarnemen.

    Tenslotte is er nog onze special guest van de avond: Adjudant-chef Marnix Peire. Voor de meesten onder ons is Marnix geen onbekende. Verbonden aan de Koninklijke School voor Onderofficieren n°2, heeft hij vaak ons pad gekruist. Heel wat mensen hebben hem ontmoet ter gelegenheid van opleidingen, vormingen, oefeningen, en soms gewoon als bereidwillig aanspreekpunt binnen de eenheid. Hij weet het zelf nog niet, maar we hebben nog iets voor hem in petto. …

    De tafelverdeling loopt zonder veel problemen; iedereen vindt snel zijn of haar plekje. Het voorgerecht komt eraan, en de volumeknop van het geroezemoes maakt een opvallende duik. Wat ons wordt voorgeschoteld ziet er zo appetijtelijk uit dat Benedict warempel vergeet de gerechten aan te kondigen. In dit geval is dat misschien maar goed ook, want de menukaart blijkt niet te kloppen. In plaats van zoetwatergarnalen op spies, krijgen we een carpaccio van hertenkalf, praline van fazant en amandel, en crème van kastanje op een wildslaatje. Het is lekker en critici zijn gelukkig thuis gebleven.

    Ernstige mededelingen en saaie toespraken worden vermeden op deze avond, maar voor een ludieke of feestelijke noot is er zeker plaats. Als de stem is gesmeerd met enkele borden voortreffelijke soep, mag de voorzitter —en gastheer van de avond— opnieuw het woord nemen. Het is immers tijd voor de uitreiking van onze “ster” (Ubique Lucent Astra), de onderscheiding voor verdienstelijke reserveonderofficieren (inzet, volharding, voorbeeldfunctie, bijzondere prestatie). Het ambachtelijk geproduceerde kantwerkje, is sinds 2003 al vier keer uitgereikt. Vorig jaar slaagden we er nog in om Dirk Saegeman ermee te verrassen. Dit jaar hebben we echter een wat “ongewone” kandidaat.

Om de spanning wat op te drijven worden eerst de verdiensten van de laureaat geciteerd:

-    een voorbeeld en rolmodel voor onderofficieren, gekarakteriseerd door pragmatisme, correctheid en betrouwbaarheid 

-   iemand die respect oproept voor de job, en op die manier ook het zelfrespect van onderofficieren bevordert

    Tenslotte volgt er nog een briefje van een reserveonderofficier, dat een ervaring vertelt uit de basisopleiding. Het optreden van de chef in dit verhaal maakt grote indruk en dient tot op heden nog als referentie voor de schrijver.

    Hoewel het hier geen reservist betreft, maar een actieve onderofficier, heeft het kringbestuur toegestaan een uitzondering te maken op het reglement voor deze zeer verdienstelijke collega. Marnix Peire wordt de vijfde persoon die de onderscheiding mag ontvangen. Verdiend!

    Als de opwinding wat is weggeëbd kunnen we verder met het gastronomische festijn. Zonder twijfel is dit een tongstrelend gebeuren, maar er zijn meer zintuigen betrokken bij onze kringmaaltijd. In goed gezelschap, overgoten met wat wijn van het huis, komt vanzelf goede conversatie op gang. Het volstaat om eens rond te blikken om de geanimeerde gesprekken, tussen de tafelgenoegens door, op te merken. Dit is toch wel de essentie van dit samenzijn. Deze indrukken zullen nog herinnerd worden als het menu al lang tot de vergetelheid behoort.

    Terwijl de zoete herinnering aan het dessert nog even wordt gekoesterd, komt toch het staartje van de avond in zicht. Tijd voor enkele bedankjes. De presentjes die door de ijverige bestuursleden aan de dames worden uitgereikt, zullen wellicht nog langer en meer zintuigen strelen dan de culinaire hoogstandjes van deze avond. Het is onze ervaren opinie dat de solidariteit niet enkel onder de reservisten belangrijk is, maar dat ook de thuisbasis een onmisbare steun vormt. Een klein, maar gemeend teken van respect voor de partner is hier op z’n plaats.

    Voor onze geëngageerde reservisten hebben we ook een aandenken. Ergens heb ik ooit gelezen dat de grond (zand) de beste vriend is van de infanterist. Dus lijkt het mij logisch dat ook de vruchten van deze grond door de soldaat kunnen geapprecieerd worden. Daarom krijgt iedereen een fles wijn van eigen bodem cadeau: een Belgische Pinot Gris van de Monteberg. Buiten het feit dat het een lekkere wijn is, kan dit het respect voor wat ons land te bieden heeft maar versterken. Als we willen zijn les petites Belges niet zo klein.

    Meteen levert dit ook wat gespreksstof voor de koffietafel. Voor enkelen is ook het einde van de avond aangebroken, want ze moeten al vroeg aan de slag. Dat zij met een goed gevoel naar huis gaan, betwijfel ik niet. Dit is, zonder twijfel, een schitterende kringmaaltijd geweest.

    Maar het is nog niet helemaal afgelopen. Onze kas heeft nog wat reserve waarmee we de dorstigen kunnen laven. Voor het nuttigen van een drankje is het niet nodig op een stoel te blijven zitten, dus is dit een geschikt moment om door het hele gezelschap te gaan zwerven. Dit levert ernstige en vrolijke woordenwissels op met allemaal toffe gasten. De tijd wordt uit het oog verloren, en als het feest tenslotte helemaal is uitgedoofd zitten we al in de kleine uurtjes.

    Met een laatste solidaire bestuursinspanning worden de sfeerelementen ingepakt en meegenomen. Met de uitbater maken we meteen al afspraak voor volgend jaar, want het is weer goed geweest.

    De weg naar huis loopt door een onverlicht stukje bos. Dat levert een bijzondere sfeer die mijn soldatenhart toch wat doet kriebelen. Deze nacht voelt het goed om reservist te zijn.

    Thuis staat er nog een sms’je te wachten van Carlos, die omwille van een buitenlandse reis niet op de kringmaaltijd kan zijn. Hij wenst ons een fijne avond en is dus in gedachten even bij ons. Bijna ontroerend; toch een formidabele bende, die reservisten!

    Tot volgend jaar, zelfde tijd (21 november), zelfde plaats, zelfde ambiance.

Didier Vanhoecke

Kringvoorzitter