Nieuwjaarsspeech 2007 (één in diversiteit)

Gewaardeerde genodigden,
vertegenwoordigers van de burgerlijke en militaire autoriteit;
collega’s reservisten;
sympathisanten;
partners;
VRIENDEN!

Bij deze –ondertussen al 5de editie– van de nieuwjaarsreceptie der verenigde reserve van West-Vlaanderen, behoort het tot de traditie dat de voorzitters hun 5 minuten in the spotlight krijgen.  Dat is een uitstekende gelegenheid om zowel vooruit, als terug te blikken op het reilen en zeilen van de vereniging. Dit jaar lijkt deze reflectie bijzonder interessant omdat er mijns inziens toch een mijlpaal is gezet in het bestaan van onze kring. Vijf jaar geleden voelde iedereen dat er “iets” te gebeuren stond, en konden we enkel de hoop koesteren dat we de aangevoelde veranderingen zouden overleven. Op vandaag bestaat de zekerheid dat we de transitie zonder al te veel kleerscheuren hebben volbracht.
Om deze overgang duidelijk te maken wil ik graag teruggrijpen naar de nieuwjaarstoespraken van vorige jaren en het symbolische beeld van dit instrumentje dat u allen kent: de zandloper.

Zoals de zandkorrels, verenigd in deze glazen koker, wisten wij in het begin van de 21ste eeuw zeer goed waar we stonden. Maar dan begon plotseling onze omgeving te veranderen (draai loper). Bekende structuren vielen uiteen. Er kwam beweging in onze omgeving, zonder dat we goed wisten waar het allemaal heen ging. …

In mijn toespraak op  nieuwjaar 2003, kon ik weinig anders doen dan de hoop en het vertrouwen uitspreken dat het grote aanpassingsvermogen –dat altijd karakteristiek geweest is voor de reserve– ons ook dit keer veilig door de “scharnier” zou helpen. We hadden op dat moment echter nog geen zicht op wat ons aan de andere kant te wachten stond.

In 2004 was in ieder geval de “beweging” al goed voelbaar. De regelgeving voor de nieuwe reserve was wel definitief; maar dat hielp ons niet om in te schatten hoe het verder moest met de reservistenverenigingen? Mijn boodschap voor dat jaar was dan ook beperkt, maar duidelijk: gewoon voortdoen! Houd de beweging in beweging!

2005 was het “point of no return”. We waren al halfweg doorheen de voortschrijdende veranderingen. Stilaan diende zich de behoefte aan om ons opnieuw te profileren; te zoeken naar onze nieuwe identiteit. Het was tijd om onze vereniging (evenals defensie) in een nieuw kleedje te stoppen.
Mijn nieuwjaarswens van dat jaar deed een oproep om hierbij een realistische kijk te bewaren. Het kan best leuk zijn om grote aspiraties te koesteren, maar de wat minder opwindende weg van het realisme leidt vaker tot duurzaamheid.

Vorig jaar leek de zaak al voldoende gestabiliseerd om mij te wagen aan het voorstellen van de belangrijkste krachtlijnen van ons toekomstige beleid, teneinde de vereniging te situeren in het nieuwe landschap. In zandlopertaal: we waren eindelijk door het gaatje heen, en probeerden greep te krijgen op de nieuwe omgeving.

Hier sta ik nu, met mijn doorgelopen zandloper. We zijn er. In het vorige jaar hebben we bewezen creatief genoeg te zijn om aan de behoeften van de leden tegemoet te komen. Daarnaast zijn ook nieuwe initiatieven ontwikkeld, vooral op het vlak van samenwerking met andere vereniging, en representatie naar de gemeenschap. Maar ook het ontspanningselement heeft nieuwe waardering gekregen. De dynamiek is er nog lang niet uit.

Het is in feite tijd om de zandloper terug in beweging te zetten, want als ze niet werkt heeft ze weinig waarde. Als wij de zandkorrels zijn, dan vormt de glazen koker de band die ons samen houdt. Samen vormen we een functioneel geheel dat sterker en zinvoller is dan (bijna) alles wat één individuele zandkorrel kan bereiken. Maar anderzijds is binnen dit samenspel toch iedere korrel van belang, want zelfs als er één ontbreekt klopt de hele mechaniek niet meer. …

Wij hebben elkaar ontmoet omdat we (min of meer) hetzelfde uniform dragen. Wie het niet draagt tooit zich soms toch met symbolen die evengoed uitdrukken waar we voor staan. Dat creëert een zekere band.
Onder het uniform en de symbolen hebben we echter ook ‘zeer verschillende’ en ‘boeiende’ individuen leren kennen. In onze maatschappij, waar individualisme bijna een religie is geworden, is dit een unieke ervaring. Ongeacht afkomst, opleiding of overtuiging, vormen wij één groep die dezelfde keuze maakt. Deze éénheid in diversiteit is, alvast voor mij, een belangrijk motief om de verenigde reserve gaande te houden. Als de zandloper breekt zijn wij slechts een hoopje losse korrels die doelloos door de wind zullen worden meegevoerd. …

Van mijn zanderig verhaal zult u ondertussen wel een droge keel gekregen hebben; en misschien, heel misschien wat “stof” tot nadenken. Al deze dingen kunt u echter kwijt op deze nieuwjaarsreceptie.
Rest mij enkel nog u een zeer voorspoedig en gezond jaar toe te wensen, waarin u steeds mag rekenen op de nodige steun, vriendschap en genegenheid. Als het van de kring (of vereniging) afhangt, zal dat zeker niet mankeren.


Gelukkig nieuwjaar en bedankt voor uw aandacht.

Didier Vanhoecke
Voorzitter